In Utrecht woon ik samen met twee andere meiden, het komt dan ook geregeld voor dat er door het huis verschillende modebladen en glossy’s verspreid liggen. Wanneer er mannelijk bezoek is, moet deze altijd even kijken wat de zin en onzin van deze bladen is. Ik maak van deze gelegenheid vaak gebruik om te checken of de zogenaamde ‘Menscience’ uit de Cosmo, ook daadwerkelijk ergens op is gebaseerd. Ik kan je vast zeggen, 9 van de 10 keer is deze pagina beladen met clichés die mijn broertje van 5 ook nog wel had kunnen bedenken. Ik neem de bladen dan ook vaak met een korreltje zout en kijk vooral naar de plaatjes uit de modereportages.
Tegenwoordig beperken bladen zich niet meer alleen tot hun papieren uitgave, maar zijn veel modebladen deels en sommigen zelfs helemaal online gegaan, inclusief Instagram- en Facebookpagina. Hierdoor gebeurt het regelmatig dat er op mijn Facebookwall checklists voorbij komen als “de tien tekens waaraan je kunt zien dat je de perfecte relatie hebt” en daar staat dan op nummer 1 dat “hij een arm om je heen slaat in het openbaar”. Oké, denk ik dan, prima de clichés gaan gewoon door op het internet. Op zich niets mis mee, maar eergisteren kwam er op mijn tijdlijn een lijstje voorbij waarvan ik toch wel echt een beetje over mijn nek ben gegaan.
De vrouwen onder ons zullen May-Britt Mobach kennen uit de jury van ‘Holland’s next top model’ of als ex-hoofdredactrice van de Marie-Claire óf, waar ik haar eergisteren tegenkwam, als oprichter en hoofdredactrice van haar eigen site Amayzine.com. Ik heb May-Britt een beetje verder gegoogeld en ze blijkt ook nog succesvol televisiemaakster te zijn geweest voor BNN én RTL. Echt een powervrouw zo op het eerste gezicht. Van iemand als May-Britt zou ik verwachten dat ze een soort opperhoofd der feministen zou zijn en dat ze zou strijden voor gelijke lonen voor mannen en vrouwen of (als het echt allemaal modegerelateerd moet zijn) dat ze haar site zou gebruiken om vrouwen na Keulen nog even extra aan te moedigen dat een mini-rokje echt gewoon moet kunnen zonder te worden aangerand.
Ja, nee dat gebeurt dus niet. Ze plaatst artikelen, waarbij ik vaak echt drie keer opnieuw moet lezen of ik wel écht écht écht goed heb gezien wat er nou staat. Afgelopen december bijvoorbeeld, verscheen er een artikel over Sinterklaas waarin Mobach het sinterklaasfeest een “fundamentele fout in de opvoeding” noemt. Niet vanwege racisme of Zwarte Piet, maar omdat Nederlanders hun kinderen jarenlang oplichten en voorliegen. Toen ik dit las, moest ik even tot tien tellen om mezelf tegen te houden niet te reageren met een tekst waarin ik haar mening zou verpulveren. In plaats daarvan liet ik het los en bedacht me dat May-Britt waarschijnlijk niks te zeggen had over de hele Zwarte Pietendiscussie, maar wel een mening wilde hebben over het sinterklaasfeest en dus maar hiermee kwam aanwaaien. Prima!

Maar eergisteren kwam ik wederom een artikel tegen van May-Britt. Dit keer bleven mijn gevoelens niet beperkt tot lichtelijke irritatie, maar ging het over de grens van misselijkheid, woede en misschien ook wel een beetje verdriet. In het artikel worden 8 zogenaamde stijllessen genoemd van Olivia Palermo (bekend uit MTV-serie ‘the City’). Het overgrote deel van het artikel gaat gewoon over items die elke vrouw in haar kast moet hebben hangen volgens Olivia, zoals een ceintuurtje of een bepaald paar schoenen. Op zich niets mis mee als je het vergelijkt met menig Nederlands modeblad of -website. Behalve dan dat met stipt op 1 staat dat een mens niet te dun kan zijn. Het stijladvies ‘size 0 hebben’ staat in koeienletters bovenaan:

“1. EEN MENS KAN NIET TE DUN ZIJN

Niet nu allemaal ontzettend boos op mij worden, ík zeg het niet. En Olivia ook niet. Het was haar stylist Rachel Zoe die zei dat kleren nog zo cool kunnen zijn, ze staan pas echt leuk als je size zero hebt. Dat heeft Olivia braaf gedaan en ik moet zeggen (don’t hate me, don’t kill me) slank staat haar wel goed”

(Amayzine.com, 2016)

Nou, daar gaat May dus echt een grens over. Dit keer kon en wilde ik me niet inhouden en heb ik meteen een reactie onder de Facebookpost geplant:

” ‘Een mens kan niet te dun zijn’ ?!?!?! Ik dacht dat men in de modewereld juist bezig was dit beeld uit te bannen. Er bestaat namelijk zoiets als ongezond dun of anorexia. Lekker bezig Amayzine, door dit zo te promoten. Ik word hier kotsmisselijk van. Heerlijk ook dat er zo schijnheilig bij wordt gezet ‘ik zeg het niet’. Het is misschien niet je eigen uitspraak, maar je helpt er wel aan mee zulke achterlijke theorieën de wereld in te slingeren. Dit soort artikelen vertyft de samenleving…“

May-Britt reageerde niet echt sportief op mijn comment. En zei dat ik de volgende keer eerst het stukje moest lezen voor ik commentaar had en ze vroeg of ik wel eens van het fenomeen ironie had gehoord… Ik vind dat je ironie pas goed kunt lezen wanneer het er dik bovenop ligt en ik had natuurlijk kunnen reageren dat ze mijn stukje over Tinder kon lezen als ze wilde zien of ik het begrip ironie kende. Maar schaamteloze zelfpromotie leek me niet gepast en ik heb in plaats daarvan gezegd dat ik vind dat je als powervrouw een “beetje beter moet nadenken voor je leuzen als ‘een mens kan niet te dun zijn’ in de rondte smijt“. Helaas heb ik geen reactie meer gehad.

Dus: Lieve meisjes der V.U.G.S. en van de rest van Nederland,

Ik roep jullie niet op om massaal jullie abonnementen op de Cosmo of de Glamour op te zeggen, want stiekem is het best leuk om een checklist over je beste vriendin of je relatie af te werken. Maar neem deze artikelen niet te serieus, er is niks mis met je relatie als jullie geen ‘eigen liedje’ hebben en ‘size 0’ hebben is niet per se een stijltip maar een kledingmaat. Jullie zijn, van maatje xxs tot xxl (tot hoe ver gaan die x-en?!?!), mooi zoals jullie zijn en té dun, vraag maar aan je huisarts, bestaat wel, dus neem nog een chocoladereep!