Donderdagavond: tijd voor het Facultyfeest in de Poema! Eerst was ik nog naar een basketbalwedstrijd geweest in Katwijk, en daarna was het plan om samen met een mede V.U.G.S.-er vanaf Rotterdam de trein te pakken naar Utrecht. Tot Rotterdam Centraal verliep het voor mij volgens plan, maar voor mijn reisgenoot niet: door een ‘aanrijding met persoon’ kwam hij pas vlak voor het vertrek van de laatste trein naar Utrecht aan op Rotterdam CS. Het eerste niet-volgens-plan-moment van de avond kwam toen ik in wilde checken, en ik mijn OV-kaart in twee stukken uit mijn portemonnee haalde. Dat was een beetje jammer, aangezien je geen los kaartje met 40% korting kan kopen, dus betaalde ik vol tarief.

De laatste trein naar Utrecht vertrok om 23.55 en was toevallig ook de trein die alle Feyenoord supporters moesten hebben om na een gewonnen wedstrijd naar huis te komen. Alle zitplekken waren bezet, de coupés stonden ook allemaal al vol, dus moesten we in de instaphokken staan. Een vierkante meter trein deelden we met z’n zevenen: bijna twee keer zo veel als de norm die de NS hanteert om te bepalen of een trein vol is (4 mensen op een vierkante meter = vol). Aangezien het de laatste trein was, moest iedereen mee, dus werd er een aantal keer ‘EHY DOORLOOIEEE’  geschreeuwd zoals alleen de echte Rotterdammert dat kan. De deuren gingen dicht, en pas 10 minuten later vertrok de trein ook echt. Inmiddels was het met de dichte deuren erg warm geworden en zei een meisje voor me dat ze eigenlijk pas morgen naar de sauna wilde, maar dat het met deze hitte niet meer nodig was.

Gelukkig was het verder heel gezellig, totdat bleek dat deze twee V.U.G.S.-ers het verkeerde treingedeelte hadden gekozen om in te gaan staan. In ons stukje trein stond namelijk een man die zichtbaar onder invloed was van meer dan alleen heel veel alcohol. Toen de trein eenmaal vertrokken was, begon hij wild om zich heen te slaan en ramde een aantal keer opzettelijk zijn hoofd tegen de schuifdeur aan. Terwijl hij dit deed, liet hij wat van zijn medische kennis doorschemeren door allerlei verschillende ziektes rond te schreeuwen. Dit tot ergernis van de andere 30 mensen die in hetzelfde stukje trein stonden. En wat zouden Rotterdammers zijn zonder daar keihard tegen in te gaan? Inmiddels was het stukken minder gezellig. Het hoogtepunt van de treinreis kwam amper 5 minuten na vertrek toen de man besloot dat het een goed idee was om aan de noodrem te trekken. Dit vond ik een minder leuk idee: ik stond al tegen de muur aangedrukt, maar nu kwam ook het gewicht van de rijen mensen die voor mij stonden mijn kant op en werd ik pijnlijk hard tegen de muur geduwd. Een nogal agressieve man die naast mij stond besloot ook zijn medische kennis te delen met de rest van de trein en baande zich een weg naar de noodremman om met hem op de vuist te gaan. Mijn lichtelijk in paniek geraakte zelf vond ook dit niet zo’n tof idee en wilde weg. Het was alleen een beetje jammer dat dit niet kon omdat de trein zo vol stond. Uiteindelijk stond ik samen met drie anderen in het koppelstuk dat de treinstellen met elkaar verbindt tussen scheldende mensen te wachten totdat de politie zou komen om de man op te pakken.

Hier kwam het volgende probleem: de politie kon de trein niet in omdat deze te vol was. De deuren open doen om iedereen er uit te laten was natuurlijk ook geen optie. Na 20 minuten stil te hebben gestaan had een NS-medewerkster, die een aantal koppen kleiner was dan ik, zich een weg weten te banen naar de man toe, die nog altijd wild om zich heen aan het slaan en roepen was. Zij was de aangesproken persoon om de doorgeslagen man tot orde te roepen, terwijl het de grote Feyenoordmannen om de man heen ook al niet gelukt was. Toen de medewerkster bij hem was, verklaarde hij al schreeuwend dat hij gewoon naar het station moest, en dat hij niet snapte wat er nou aan de hand was. Dit werd niet erg liefdevol ontvangen door de rest van de reizigers. De trein reed door naar Rotterdam Alexander, waar de politie op het station stond om de man op te pakken. Toen de man eenmaal de trein uitgeschopt was, vertelde iemand die bij de deur stond dat hij hard wegrende.

Uiteindelijk kwamen we rond half 2 pas aan op het feest, waar de sfeer stukken beter was dan in de trein. Gelukkig verliep de rest van de nacht zonder onverwachte verassingen, en was het een geslaagd feest!