Lieve Dolle Mina,

De laatste tijd is er zoveel om je te doen. Als jong meisje heb ik, mede dankzij jou nooit het idee gehad dat ik iets niet kon bereiken en nog steeds ben ik van mening dat ik en mijn mannelijke studiegenoten of vrienden in elk geval op academisch en carrièrevlak niet per se van elkaar verschillen. Wij vrouwen worden niet meer allemaal per definitie de moeder achter de kinderwagen, maar zijn ook de vrouw in de directeursstoel of de chirurg achter de operatietafel. Op carrièregebied is de vrouw, in elk geval op papier, gelijkwaardig aan de man. Is jouw strijd dan gestreden? Is het feminisme dan een achterhaalde stroming die alleen nog moet zien te fixen dat het 19% loonsverschil met een mannelijke collega in mijn kledingkast terecht komt? Is het feminisme een stroming die anno 2016 gepaard gaat met zure, verbitterde, ontevreden vrouwen en die haar eigen graf graaft? Of, lieve Dolle Mina, missen we je juist een beetje in de 21e eeuw?

Op carrièrevlak zijn we je dankbaar Mina en daarom hebben we je misschien een beetje verwaarloosd de afgelopen decennia, maar de waarheid is… we missen je. Ook al wordt ons als klein meisje geleerd dat we niet onderschikt zijn aan het andere geslacht, de klap komt pas als we volwassen worden. De realisatie dat het vrouwenlichaam nog steeds wordt gezien als een publieke bezit, wat te pas en te onpas aan de schandpaal mag worden genageld, komt hard aan als je altijd dacht dat je uit de ‘beschaafde wereld’ kwam. Teksten als “moge de gore wijven met hun kut over een kanon worden getrokken,” zijn uitzonderlijk maar leven blijkbaar onder een bepaald deel van de bevolking nog steeds. Dit stukje tekst is afkomstig uit een inleiding van de “Oprechte Almanak 2016” waarin wordt geschreven over jonge vrouwen alsof het opblaaspoppen zijn die voor een site, waar de SM-pagina van Christine LeDuc en Pabo nog niets bij zouden zijn, gerecenseerd moeten worden. Dit is het type tekst wat de gemiddelde PVV-er meteen zou afschuiven op etnische minderheden. Maar helaas voor hen ligt de zondebok dit keer een beetje dichterbij onze eigen cultuur. Het stuk tekst is niet afkomstig van de vluchteling uit Syrië, die veel Nederlanders met plezier uit de buurt van hun dochters zouden willen houden, maar door een groep mannen die straks de elite van dit land moeten vormen: studenten. Hoogopgeleiden jonge mannen, he Mina, dus niet de Poolse bouwvakkers die naar ons fluiten op straat, maar onze toekomstige artsen, de toekomstige leiders van dit land en erger: de toekomstige vaders van onze dochters.

Over dit stukje tekst is zoveel gezegd in de afgelopen maand. Het gedrag van deze mannen, of eigenlijk: jongens, is publiekelijk afgezeken en heeft alle negatieve publiciteit gekregen die het verdient. Maar helaas lijken onze mannen er nog niet genoeg van geleerd te hebben. Nadat de teksten van de Groningse studenten compleet met de grond gelijk waren gemaakt en toen de rust een beetje was wedergekeerd, besloot mannenblad Esquire het vorige week nog dunnetjes over te doen. De mannenglossy publiceerde een lijst met de “31 type vrouwen waarmee u als man wellicht eens het bed deelde”. Niks mis mee op zich. De Cosmopolitan publiceert bijna dagelijks dergelijke lijstjes, niets aan de hand. Ik ben geen zure verbitterde feminist en dankzij mijn mannelijke vrienden kan ik af en toe ook nog wel lachen om uitspraken als: “22 De PLORK – Zo eentje die met het vis bakken uit de pan is gespetterd. Doggy-style is hiervoor uitgevonden”(www.esquire.com, 2016). Natuurlijk is dit ook niet helemaal volgens jouw standaard, Mina, wij vrouwen zijn

immers meer dan ons uiterlijk, maar toch kan ik het niet laten om soms een klein beetje te lachen om iemands uiterlijk (sorry, ik ben ook niet perfect, echt het spijt me!!). Ik kijk niet op van een uitspraak als deze, want wij vrouwen zijn immers ook erg kritisch wanneer het neerkomt op het beoordelen van het andere geslacht. Maar helaas blijft het humoristische karakter van dit artikel niet beperkt tot ‘de plork’. Ook komt op plek nummer 8 de Dronken Dolly aan bod en hier gaat iets mis geloof ik: “8 Een Dronken Dolly – Ze stelde zich voor, maar je kon haar naam niet goed verstaan. Jullie liepen naar huis, maar ze struikelde over de stoeprand. Je hielp haar de trap op. Het lukte niet om haar broek soepel uit te doen. Ze viel halverwege in slaap. De katerlucht zal niet te harden zijn. Maar vanavond telt dat allemaal niet – je bent op een missie. (Maar ja, ook jij valt ronkend in slaap)” (www.esquire.com, 2016). Nu denk je misschien: waar gaat het precies mis? Nou voor hen die het nu nog niet snappen, hier nog een keer in koeienletters:

“Ze viel halverwege in slaap. De katerlucht zal niet te harden zijn. Maar vanavond telt dat allemaal niet – je bent op een missie. (Maar ja, ook jij valt ronkend in slaap)”

Ik zal nogmaals kort samenvatten voor de simpele zielen die nog steeds niet zien waar het hier misgaat: Esquire roept hier op tot het aanraken van een vrouw, zonder dat zij in staat is hiermee akkoord te gaan. Oftewel: het vrouwelijke lichaam wordt door de auteur gezien als een publiekelijk bezit waarover de vrouw, zelf niks te zeggen heeft – de man is immers op een missie. Anders gezegd: verkrachting.

Ook dit artikel is inmiddels in alle kranten kapot gemaakt en onder andere de koningin van het Nederlandse feministische landschap, Asha ten Broeke, heeft hierop haar mening los gelaten. En nadat ons land is losgegaan op het artikel heeft hoofdredacteur, Kantelberg, het stuk offline gehaald (wees gerust, je kunt het alsnog lezen door hier te klikken) inclusief een lullige tekst op de pagina van het verwijderde artikel en een beetje een lullig excuus, die gelukkig al heel snel werd verbeterd door twitterend Nederland.

Uit het excuus van de redactie van het blad blijkt helaas dat er nog onvoldoende besef is van de uitspraken die worden gedaan in het artikel. Jammer, want als klein meisje geloofde ik echt dat ik een mens was maar als volwassen vrouw voel ik me steeds vaker een instrument wat kan worden ingezet ongeacht mijn eigen behoeften. Als vrouw is het buiten een relatie nog steeds niet helemaal oké om te praten over seksualiteit en dat stoot me tegen de borst, lieve Mina. Wanneer je je grenzen aangeeft ben je stug en moeilijk, maar wanneer je je als vrouw volledig overgeeft en weinig tot geen grenzen kent, dan ben je onverantwoordelijk en word je niet alleen door het mannelijke, maar ook door het vrouwelijke geslacht uitgemaakt voor ‘slet’, ‘hoer’ of mijn persoonlijke favoriet ‘wandelend bordeel’. Ik voel me diep beledigd wanneer er een waardeoordeel wordt gegeven aan mij als persoon aan de hand van mijn seksuele activiteiten als vrouw. Ik moet er niet aan denken om door de mannen in mijn leven te worden gedenigreerd tot “Lekker mokkel met volle D-cup” of “Stijve trut, heeft nooit zin” of tot welk ander type wat volgens de Esquire een keer gedaan zou moeten worden dan ook.

Lieve Mina,

Bedankt voor ‘baas in eigen buik’ en bedank Aletta ook maar. Door haar kan ik nu naar de Universiteit. Aan de hersencapaciteiten van de vrouw wordt inmiddels niet meer getwijfeld, maar zolang we nog steeds niet de baas over ons eigen lichaam zijn hebben we je nodig Mina. Dus laat jezelf, op de valreep van 2016, alsjeblieft nog even zien. We hebben je nodig.