Hee mensen!

Ook mij is gevraagd om een stukje te schrijven over mijn ervaringen rondom mijn reis. Natuurlijk! Helaas heb ik op het allerlaatste moment besloten om niet deel te nemen aan de exchange. Geen exchange betekent echter niet dat ik niet op reis ben gegaan; op dit moment zit ik namelijk in Chili!

Voor mij begon het ‘grote avontuur’ vorig jaar. Ook ik heb altijd al het verlangen gehad om een tijdje door te brengen in een totaal andere wereld, en de uitwisseling vanuit de UU leek daarvoor de perfecte kans! Na een hele procedure van bureaucratische rompslomp werd het niet mijn eerste keus – Stellenbosch, Zuid-Afrika – maar de tweede; Innsbruck! Hoewel dit niet helemaal het beeld was dat ik vooraf voor ogen had, was ik er toch ontzettend blij mee. Ik zag het helemaal voor me; Oostenrijkse Gemütlichkeit, mijn Duits verfijnen en natuurlijk wintersport (met après-ski J)! Uiteindelijk bleek ook deze kans niet voor mij weggelegd. De informatie die ik kreeg was ontzettend karig, het vinden van onderdak lukte niet en de hulp vanuit Erasmus en de Universiteit daar was slecht. Als het daaropvolgende halfjaar er ook zo uit zou zien, dan hoefde het van mij niet. Ik cancelde dus het hele plan.

Toch knaagde dit aan me. Maanden keek ik uit naar het moment dat een droom werkelijkheid zou worden. Eindelijk zou ik de kans krijgen om te wonen in een ander land dan het voor mij zo vertrouwde Nederland. Ik begon me af te vragen waarom dit nu eigenlijk niet zou kunnen. Het halve jaar ‘vrij’ was planningtechnisch toch al mogelijk! Toen ik een advertentie voorbij zag komen over een taalreis naar Buenos Aires was ik dan ook meteen verkocht. Spaans leren in Zuid-Amerika! Twee vliegen in 1 klap, want het leren van deze taal was dan weer een andere wens die in m’n hoofd rondspookte. Zo gezegd, zo gedaan; op 18 oktober vertrok ik met m’n complete bepakking naar Argentinië.

En wat een ervaring was dat! De eerste maand woonde ik bij een gastgezin in Buenos Aires. Deze stad heeft zo ongelofelijk veel verschillende kanten! De stad ademt cultuur, het eten is heerlijk – vooral de bief! – en mensen zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Van een échte Porteño (‘BuenosAiresiaan’) kun je alles krijgen en het is ze nooit te lastig om je ergens mee te helpen. Aan de andere kant zie je ook veel armoede. Als we het in Nederland nog eens hebben over échte armoede; ga dan vooral daar eens kijken. ’s Ochtends vroeg zie je de karavanen aan zwervers met hun hele huisraad door de straten trekken, en dan besef je je weer hoe ongelofelijk goed je het hebt. Door te wonen bij een Argentijnse familie kreeg ik al deze kanten mee. Alleen al dat was super leerzaam!

Na een tijdje begon ik me helemaal thuis te voelen in de stad. Via de talenschool leerde ik een hoop mensen kennen uit alle uithoeken van de wereld. Ook kwam ik (vaak compleet spontaan) in contact met een hoop locals die me de stad écht hebben laten leren kennen. Ze brachten me naar de mooiste plekken, leukste barretjes en gaven bruikbare tips over waar je vooral wel, en juist niet heen moet. De stad is echter zo groot, dat álle uithoeken leren kennen niet echt een optie is in een maand. Toch nog maar eens terug?

Na een aardig woordje Spaans te hebben geleerd, trok ik verder. Eerst richting Patagonië – mán wat is dat mooi! De natuur is er adembenemend. Van blauw oplichtende gletsjers, tot gigantische steppes en gebergten, waar je úren rond kunt rijden, en niemand tegenkomt – nouja, niemand is niet helemaal het geval; overal zie je kuddes alpaca’s, schapen en struisvogels! Wel is er een duidelijk verschil zichtbaar tussen de Argentijnse en Chileense kant van de grens. Argentinië oogt ondanks de huidige economische crisis rijker. De steden en dorpjes zien er netter uit, en de mensen lijken het er goed te hebben. De dorpen in Chileens Patagonië ogen iets minder mooi, toch verdienen de mensen er meer en is het economisch stabieler. Maar gezien de hoge prijzen houden mensen minder over, en zijn ze in verhouding dus armer. Dat valt te merken. Na een groot deel van Patagonië te hebben gezien, vloog ik vanuit Punta Arenas (de zuidelijkste – echte – stad ter wereld) richting de Atacama woestijn in het noorden van Chili.

Als je denkt dat je al veel moois hebt gezien, dan moet je hierheen. Vulkanen van 6700 meter hoog, valleien die identiek zijn aan de maan, geisers, zoutvlakten en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Je blijft er versteld staan! Verder is ook het volk dat er woont schitterend. Super relaxed allemaal. Een beetje zoals je dat hoopt in een woestijn als dit. Toppunt van deze relaxte levensstijl zijn de spontane feesten midden in de woestijn. De een verzorgd een kampvuur, de ander wat muziek, weer een ander neemt een koelkast met drank mee en samen zit iedereen dan te genieten van sterke verhalen onder een prachtig heldere sterrenhemel. Ik verblijf in het dorpje San Pedro. Redelijk toeristisch, maar de sfeer is er! De straten in de oase zijn van zand, de huisjes zijn 100’en jaren oud, en overal lopen Chilenen hun waar te verkopen. Loop de straatjes uit en je staat in de droogste woestijn van de wereld. Dat is ook te merken; het is hier warm! (in de nacht niet trouwens, dan is het meestal een graad of -10). Ook als ik dit schrijf ben ik nog in de Atacama woestijn. De komende week zal ik verder reizen richting Santiago, om vervolgens weer terug te komen in het fijne Nederland.

Als ik terug ben laat ik graag wat foto’s zien. Die kon ik niet meesturen; internet en een woestijn zijn niet echt een hele goede combi. Als er een beetje wind staat is het internet niks waard.

Misschien vraag je je af wat het moraal achter dit verhaal is. Nou; jaag je dromen gewoon na! Laat je ze vooral niet afhangen van anderen. Soms komen er dingen voorbij die je gewoon moet doen!

Tot snel, en de groeten!

Julian