Februari komt alweer ten einde. Terwijl het dit jaar een extra dagje heeft gekregen, is het de kortste van alle maanden. Het is een vrij saaie maand, het is winter, koud en er gebeurt eigenlijk niet zo heel veel. Althans, dat geldt misschien zo voor jullie in Nederland, maar voor mij is het allesbehalve dat! Terwijl ik steeds meer mijn plekje hier vindt, begin ik ook steeds meer dingen te ontdekken en doen. Februari heeft zo voor mij vele nieuwe verhalen opgeleverd die ik graag met jullie deel. In dit hoofdstuk van mijn Amerika-avontuur blik ik even terug op al deze verhalen: Frivool Februari!

Amerikaanse buddy
Hier in OU hebben ze een soort ‘buddy-systeem’, waarbij je gekoppeld kan worden aan een Amerikaanse student(e) met wie je verschillende activiteiten kan gaan doen. Mijn buddy is Erin, een Texaanse die toevalligerwijs dezelfde studie als ik doe: Geography! Bovendien heeft ze net als ik een passie voor kaarten, GIS en in de natuur zijn. Heel trots wist ze feilloos de vertaling van ‘squirrel’ in het Nederlands uit te spreken. Later legde ze lachend uit dat ze gewoon ‘acorn’ in het Engels aan ’t zeggen was. Toeval of niet, het voedsel van de eekhoorn, een eikel, spreek je in het Engels uit als het Nederlandse woord voor eekhoorn.

Op onze eerste activiteit zijn we dan ook in de auto gestapt en richting ‘Sutton Wilderness’ gegaan, een natuurgebiedje in het noorden van de stad. Hier zijn verschillende wandelpaden en met een beetje geluk kom je dieren tegen zoals coyotes en schildpadden. Tot onze grote vreugd zagen we een schildpad in het water, maar helaas bleek hij zijn laatste adem al uitgeblazen te hebben.

Het is enorm handig om bevriend te zijn met een Amerikaan, elke Amerikaan heeft namelijk een auto en dat is echt wel nodig om ergens te komen in dit land. Zo gingen we ook naar een ijshockeywedstrijd van ons universiteitsteam. Samen met m’n huisgenoten en nog een andere Amerikaanse stapten we in de auto om dit van dichtbij mee te maken. En met dichtbij bedoel ik ook écht dichtbij. Als er geen scherm had gestaan dan had ik de spelers kunnen aanraken. Ik ben echt fan van deze sport geworden, puur vanwege de agressiviteit in het spel. Er zijn vier scheidsrechters en die zijn ook echt nodig om de spelers uit elkaar te halen, want die gingen letterlijk constant op de vuist.

Amerikaanse familie
Naast een ‘buddy-systeem’ heb je ook een ‘familiesysteem’, waarbij ik en nog twee anderen gekoppeld zijn aan de familie Galoob. Teresa (67), Mike (67) en dochter Sarah (~30) namen mij en Eylül mee om te gaan mountainbiken bij Lake Thunderbird. Hoewel Teresa al 67 jaar oud is, stapte zij zonder twijfel op de mountainbike om met Eylül en mij te gaan crossen (en dat zie ik mijn eigen moeder niet zo snel doen). Sarah en Mike besloten te gaan wandelen met de honden. Terwijl Teresa het bij de simpele paden hield, gingen Eylül en ik op verkenning. Na de eerste minuut namen we al een verkeerde afslag (komt door mij, ik had een kaart, ja ik kan wel kaartlezen, ging gewoon fout), maar gelukkig was daar een aardige Amerikaan die ons de goede kant op wees. Na een succesvol avontuur sloten we de dag af met een mini picknick met een lokaal biertje, crackers en kaas. Naast cheddar kregen we ook ‘gooda’ (Gouda is altijd lastig uitspreken hier) en had ik weer eventjes het idee dat ik fatsoenlijke kaas aan het eten was. Een vervolguitje is er nog niet van gekomen, maar ze hebben nog genoeg ideeën om uit te voeren.

Food = Life
‘Food = Life’ is de titel van onze whatsappgroep en jullie kennen mij, voedsel is zeker mijn leven! De groep, bestaande uit Susi (Oostenrijk), Margaux (Frankrijk), Ceren (Turkije), Eylül (Turkije) en ik, is gemaakt om ideeën te delen om ergens te gaan eten. Zo zijn we naar Syrup geweest, een plek met enorm lekkere American pancakes die ik absoluut moest en zou proberen. Onze volgende maal is ook al bepaald, deze avond gaan we naar Rusty’s Custard Factory, een soort van ijssalon. Uiteraard doen we dit niet alleen voor het eten, ook houden we elkaar zo op de hoogte van de roddels die gaande zijn in de internationale gemeenschap!

Brownie & Karaoke!
Februari is uiteraard ook de maand waarin ik mijn verjaardag mag vieren! Het is uiteraard eventjes anders om dat te vieren in Amerika, zonder enige familieleden en vrienden van thuis. Om een leuke avond te hebben, besloot ik wat mensen uit te nodigen om mee te gaan naar de Irish pub hier in Norman. Het was woensdag, dus we gaan toch al elke week vanwege de $4 hamburgers, maar woensdagavond is het ook karaokeavond! Dus in het kader van mijn verjaardag nodigde ik iedereen uit om te komen voor hamburgers en karaoke. Michael, een van mijn huisgenoten, vroeg bij aanvang aan de bediening al of ik wat zou krijgen omdat ik jarig was. Zo geschiedde, ik mocht een shotje uitkiezen van een lijst van een stuk of 100 of meer shotjes. ‘Great Sex’ was de naam van mijn shotje (Wodka, Frangelico & Baileys), ‘It’s a great one’ zegt de serveerster tegen mij. Ik was echter onzeker of ze een woordgrap maakte, of dat het inderdaad een lekker shotje was. Hij was lekker trouwens.

Terwijl de avond vorderde, komt ineens Susi binnenlopen met een grote chocoladetaart/brownie. Namens de meiden van ‘Food = life’, met kaarsjes en al! Ik moet een wens doen, ik blaas de kaarsjes uit, ik kijk voor mij en ik zie het volgende al klaargezet worden: Jello-shots. Simpel gezegd is dat een shotje gelei met alcohol erin. Raar? Ja, maar er zit alcohol in, dus dat is goed. Als ook de eigenaar van de pub erachter komt dat ik jarig ben, wil hij met mij een shotje doen. Uiteraard stem ik daarmee in, waarna we een ‘Elvis’ shotten. Tot slot kon de karaoke beginnen. Samen met Eylül schudden we de heupjes los op ‘Shape of You’ (van Ed Sheeran). Een half uurtje later sta ik weer op het podium, samen met Eylül, Erin en Susi gooien we de kracht er nog even met ‘Stay with me’ (van Sam Smith). Ik zal jullie mijn zangtalenten besparen, maar ik kan je garanderen dat er geen gebrek aan fanatisme was.

Met deze woorden sluit ik februari af, ik kijk er naar uit wat maart mij te bieden heeft. Cya!