Het was niet de originele planning, maar dit is alweer mijn laatste verhaal over mijn Amerika avontuur. In mijn vorige verhaal vertelde ik dat de campus langzaam aan in een spookstad was veranderd en voor de eerste twee weken voelde dat ook zeker zo voor mij. Gelukkig kwam er na die twee weken weer leven in de brouwerij en heb ik tot aan mijn vlucht mij op vele dagen mogen vermaken. Ik zal hierbij moeten vermelden dat ik niet volledig aan social distancing heb gedaan, dus het zou kunnen dat bepaalde lezers het niet eens zijn met mijn verhalen, maar ga dan maar eens zonder familie/vrienden aan de andere kant van de wereld zitten waarbij bovendien de vluchten om meteen naar Nederland te gaan meer dan €1000 kosten. Ben je nog niet afgehaakt? Mooi! Mijn laatste weken in Oklahoma waren zeker niet de minste, daarom is dit verhaal getiteld: ‘Last but not least…’

Thuisisolatie
Een week na thuiskomst uit Miami zijn ook mijn huisgenoten vertrokken, ik zit alleen in mijn appartement. Af en toe een skype/zoom-borrel met mensen uit Nederland, maar verder zit ik alleen. Mijn vakken zijn online, maar ik hoef hier bijster weinig voor te doen en ik presteer alleen onder druk, waardoor ik alles uitstel wat ik kan uitstellen. Ik breng mijn dagen door met Netflix (Joe Exotic van Tiger King komt dus uit Oklahoma, wat leuk!) en Age of Empires II (gewoon tegen de computer, zo goed ben ik nou ook weer niet). Andere internationale studenten zijn er wel, zo zie ik via sociale media dat ze af en toe nog bij elkaar komen; dat is echter zonder mij. Ik wil mij ook weer niet opdringen aan mensen, dus houd ik mij gedeisd. Na een aantal dagen appt een van hen mij, met uitleg waarom ze niet met mij omgingen. Ik was namelijk naar Miami geweest en dus was er angst dat ik iets had opgelopen. Ik kan ze dat niet kwalijk nemen en na 14 dagen thuisisolatie ontvingen ze mij met open armen. We zorgden er bovendien voor dat we alleen met elkaar omgingen en niemand van ons had huisgenoten; op zich is dat wel een mooie gesloten cirkel, toch? Afgezien van het wekelijkse supermarktbezoek of het rondje hardlopen, kwam ik niemand anders tegen.

De Avonden
Hoewel ik het niet zo druk heb met mijn studie, hadden alle anderen dat wel (vul zelf in waar dat dan aan ligt). In de ochtenden sliepen we, in de middag zat men aan het huiswerk (en ik dus Netflix o.i.d.) en in de avonden kwamen we dan vaak bij elkaar. Van (drank)spelletjes tot een horrorfilmavond, we wisten ons meestal wel te amuseren. Ik heb mijn buitenlandse vrienden geïntroduceerd aan ‘Bussen’ en ‘Fuck the Dealer’ en van hen heb ik ook weer andere spelletjes waarbij je alcohol moet drinken geleerd. De horrorfilms waren wel even wennen voor mij, niet dat ik een enorme angsthaas ben, maar ze blijven toch altijd wel bij mij hangen. ‘The Conjuring’ en ‘Annabelle’ zijn ook niet de minste films! Ik was trouwens niet de grootste aansteller: zo besloot iemand al weg te gaan na de eerste film en een ander had die nacht met het licht aan geslapen. Soms gingen de avonden zo lang door dat ik inmiddels alweer appjes kreeg van mensen in Nederland, met een tijdsverschil van 7 uur en het besef dat zij dus alweer wakker waren na een nacht slapen, dat was toch wel een beetje confronterend. Af en toe hielden wij ook wel een avondje rust, om eventjes wat extra slaap te kunnen pakken, met name na nachten die tot na 4 uur ’s nachts doorgingen.

Hoewel in Nederland iedereen massaal naar parken/bossen ging als de temperatuur ook maar net boven de 20 graden uitkwam, hadden wij vaak dagen die toch wel richting de 30 graden liepen. Af en toe besloten we dan stiekem naar het zwembad van ons appartementencomplex te gaan. Die was dan wel gesloten, maar het hek was nou ook weer niet zo hoog. We wisten dat de manager rond 5 uur wel weer weg was en dus hadden wij na die tijd vrij spel om toch nog even de laatste paar uurtjes zon in het zwembad mee te pakken. We hadden er immers toch al voor betaald toen we voor ons verblijf moesten betalen, dan mag je er toch ook wel gebruik van maken… Toch?

Laatste week/weken
Toch kwam het besef dat mijn dagen er bijna op zaten. Ik zou in eerste instantie woensdag 22 april terugvliegen naar Nederland. Mijn vlucht was gepland in de ochtend, en dinsdag zou ik op tijd moeten gaan slapen om enigszins uitgerust te kunnen reizen. Maandag 20 april was dus mijn laatste echte avond, met wat biertjes en wijn hebben we flink getoast op mijn tijd in Amerika, het werd dan ook zelfs 6 uur toen ik mijn bed inkroop. De volgende dag (of nou ja, zelfde dag, maar nadat ik wakker werd) pakte ik mijn laptop om in te checken: vlucht geannuleerd. Dus ik belde: de volgende vlucht is mogelijk op maandag 27 april. Mooi! Extra weekje erbij. En het schoonmaken stelde ik ook nog even uit. Dat maakt de zaterdag ervoor mijn laatste late avond en dus doen we die maandag 20 april nog eens ‘dunnetjes’ over. We besluiten nog in de midden van de nacht te beachvolleyballen, brownies te bakken (vraag mij niet waarom) en McDonalds te bestellen. Ook werd ik uitgedaagd om een stukje te sprinten (nogmaals, vraag mij niet waarom) en heb ik mijn uitdager even grandioos ingemaakt. Hoe tof de avond ook was, hij kwam ook uiteindelijk tot zijn einde. De volgende dag (of nou ja, je kent het idee inmiddels) pakte ik mijn laptop om in te checken: vlucht niet geannuleerd. Balen, dus ik begin maar aan de grote schoonmaak en het pakken van mijn koffers. Met Erin en haar huisgenoot lopen wij nog een laatste keer op de campus en halen wij in-karamel-gedoopte appels; gezond eten in Amerika is “overrated”. Mijn echte laatste avond verloopt rustig, ik neem van iedereen afscheid, ga voor de verandering vroeg slapen en de volgende ochtend brengt Erin mij naar het vliegveld (toch wel handig dat elke Amerikaan een auto heeft). We geven elkaar een knuffel (sorry maatregelen), en ik loop het vliegveld binnen.

OKC-ORD-FRA-AMS
Mijn vliegreis ging beginnen, er was niets geannuleerd. Van Oklahoma City naar Chicago zaten ik en nog zo’n 6 anderen in het toestel, heerlijk als al mijn vluchten zo zouden zijn. De stewardessen van United Airlines doen hun best om iedereen te laten lachen en daarom had één van de twee ook verschillende maskers meegenomen. Niet van de lullige mondmaskers, nee: van die dingen die mensen dragen met carnaval. Zo opende ik mijn ogen om ineens Darth Vader door de cabine te zien lopen en even later liep er ook een Minion (van Despicable Me) door het vliegtuig. Hun missie, een lach op mijn gezicht brengen, was toch zeker gelukt. Vanuit het vliegtuig genoot ik nog even van de skyline van Chicago. We maakten namelijk een rondje over het Michiganmeer, waardoor we recht op de skyline afkwamen, best gaaf! Mijn volgende vlucht is naar, als je goed bent in vliegveldcodes weet je het al: Frankfurt! In een nagenoeg overvol vliegtuig waarbij afstand houden echt onmogelijk was vertrokken wij richting Duitsland. Ik had gehoopt dat ze bij Lufthansa ook net zo hun best deden om mij te laten lachen, maar ik kon aan hun uitstraling zien dat er een chagrijnig gezicht verstopt zat achter hun mondmasker. We zetten de daling in en Frankfurt komt al dichterbij en oh… we gaan weer omhoog. Iets met een ander vliegtuig? Na een aantal minuten landen we dan toch maar mochten wij uiteindelijk het vliegtuig nog niet uit. Door corona-maatregelen moesten we 15 minuten wachten (want in die tijd gaat het virus dood, of zoiets?). Ik checkte mijn mobiel, en het boarden naar Amsterdam begon over een kwartier. Ik gaf dit aan bij een steward, maar die verzekerde mij dat ik mijn vlucht ga halen. Dat kwartier leek wel ellendig lang te duren en als we eenmaal mogen uitstappen gaat dit met een enorme slakkengang. Als ik dan ook eindelijk mag uitstappen, win ik het kampioenschap snelwandelen op Frankfurt Airport en kom ik aan bij de douane die onderbemand is en enorm zijn tijd neemt. Heel veel mensen moesten overstappen op Frankfurt, ik ben lang niet de enige die zijn vlucht staat te missen. Eindelijk aangekomen bij mijn gate, meer dan een uur later nadat we geland waren, was de gate al gesloten. Mijn vliegtuig was vertrokken. Gelukkig voor mijn medereizigers naar Frankfurt hadden andere vliegtuigen wel gewacht, maar ik was waarschijnlijk de enige die naar Amsterdam moest: tja, daar wacht een vliegtuig niet op. Er gaat nog een vliegtuig die dag, 6 uur later, dus na wat Netflixen kan ik eindelijk verder reizen en word ik door mijn ouders onthaald op Schiphol. We rijden naar Warmenhuizen, naar huis. Van mijn vrienden uit Utrecht wacht nog een cadeau: een ballon en “Ticket to Ride”, een bordspel waarvoor ik nu dus alle tijd heb om het te leren. Wat lief!

Hoewel ik zeker nog niet klaar met de Verenigde Staten, is mijn avontuur nu wel voorbij. Ik ga maar weer eens in thuisisolatie…