Na twee jaar wachten is het deze week eindelijk weer de week van het songfestival. Deze keer is het zelfs in ons eigen landje, namelijk in Rotterdam. Ook deze keer zal ik weer aan de buis gekluisterd zitten. Niet eens zozeer vanwege de liedjes, maar vooral vanwege de puntentelling. Het songfestival is namelijk de perfecte manier om Europa en de verhoudingen tussen landen te leren kennen.

We hebben als Nederland eigenlijk maar één ‘vriend’ op het songfestival: België. Het Belgische publiek geeft ons meestal een hoge score en wij hun ook. Hetzelfde gebeurt er ook bij bijvoorbeeld Zweden en Denemarken, Verenigd Koninkrijk en Ierland of Moldavië en Roemenië. Dit is natuurlijk niet gek: al deze landen hebben een vergelijkbare cultuur en mensen voelen zich dus meer verbonden met dat ene land. Daardoor zijn ze ook eerder geneigd om voor dat land te stemmen.

De grootste vriendschap op het festival is echter zonder twijfel Griekenland en Cyprus. Deze twee landen zijn eigenlijk ook grotendeels hetzelfde. Ze spreken dezelfde taal en hebben vrijwel dezelfde cultuur. Dit jaar komt de Cypriotische inzending zelfs uit Griekenland. Maar waar veel andere bevriende landen elkaar eigenlijk alleen hoge punten geven in de televoting, de stemmen van het publiek, doen Cyprus en Griekenland het ook gewoon bij de stemmen van de vakjury’s. Eigenlijk zouden deze jury’s elke inzending objectief moeten beoordelen en het land niet mee moeten nemen in hun beoordeling, maar daar hebben Cyprus en Griekenland maling aan. Steevast geven zij hier elkaar ook 12 punten, ongeacht hoe goed het lied is. Het songfestivalpubliek kan dit nooit waarderen en het leidt dan ook altijd tot luid boegeroep. Toch gaat het ongetwijfeld dit jaar weer gebeuren.

Ook in de Balkan wordt er onderling veel gestrooid met punten. Gezien het feit dat Joegoslavië pas enkele tientallen jaren geleden uit elkaar is gevallen en deze landen cultureel nog veel gelijkenissen hebben is dat geen verrassing. Ook uit de voormalige Sovjet-Unie landen kan Rusland nog altijd op veel punten rekenen.

Dan zijn er ook een paar landen die bepaalde landen altijd punten geven, terwijl ze cultureel eigenlijk helemaal niet met elkaar verbonden zijn. Dit komt door diaspora, mensen die wonen in een ander land dan waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Vooral Litouwen en Polen hebben hier een handje van. Met de toetreding van deze landen tot de EU zijn veel Litouwers en Polen naar andere landen verhuisd voor werk. Vandaag de dag zijn ze vooral te vinden in Ierland, Verenigd Koninkrijk en Noorwegen. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat juist deze landen in de televoting altijd hoge punten geven aan Litouwen en Polen.

Aan de andere kant laat het songfestival ook zien dat sommige landen totaal niet met elkaar bevriend zijn. Zo is er de situatie tussen Azerbeidzjan en Armenië, die onlangs weer volop in het nieuws was door het Nagorno-Karabakh conflict. Door dit conflict doet Armenië zelfs dit jaar niet mee. Op punten uit Azerbeidzjan hadden ze sowieso niet hoeven rekenen, want deze twee landen geven elkaar, vanwege het Nagorno-Karabakh conflict, nooit punten. Het is zelfs zo erg dat de vakjury’s van de twee landen elkaar altijd, maar dan ook echt altijd, onderaan zetten. 

Het songfestival is dus veel meer dan alleen een liedjeswedstrijd. Het is ook een boeiend inkijkje in de relaties tussen landen en de bevolkingssamenstellingen van landen. Maar hoe interessant dit alles ook is: het songfestival is in de eerste plaats nog altijd een liedjeswedstrijd. En gelukkig kan een goed lied nog altijd het festival winnen, dat heeft Duncan Laurence in 2019 wel bewezen.

Dan nog even dit: op 26 mei van 12:30 tot 15:00 organiseert Oikos Online same met het non-profit onderzoeksplatform De Focus een schrijfworkshop. Hierin gaan we samen leren hoe je een wetenschappelijke boodschap leesbaar maakt voor iemand die niet is gespecialiseerd in jouw vakgebied. Verder krijg je ook nog eens een SAC-punt! Meld je hier aan!

Kopfoto: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:ESC2019_-_Netherlands_04.jpg