Ik denk dat het wel geconcludeerd kan worden dat wij als SG&PL studenten meer reizen dan de gemiddelde student, en ook ik moet zeggen dat ik helemaal verkocht ben. Reizen is mijn grootste passie. Ik merk dat studenten en reizen de afgelopen tijd een veel voorkomende combinatie is in de media. Er worden hele artikelen (en onderzoeken) gewijd aan ‘het gevoel van escapisme onder backpackende studenten’, en ze zijn niet allemaal even positief en toejuichend, zo ook dit krantenartikel van de NRC. Dat zet me toch aan het denken, aangezien ik zelf ook zo’n reislustige student ben.

Is backpacken echt zo’n leerzame ervaring? Verrijkt het je leven? Het lijkt tegenwoordig wel een must om een tussenjaar te nemen en naar de andere kant van de wereld te vliegen. “Je moet echt je kans pakken hoor, later als je een baan hebt kan het niet meer, dan heb je spijt!” Komt het je bekend voor?

Ook ikzelf vertrek een half jaar naar Australië. In eerste instantie om te studeren, maar natuurlijk plak ik er ook de nodige reisjes aan vast. Onder andere Vietnam, Cambodja en Japan staan op de planning. Ik besef me steeds meer dat ik me in een luxepositie bevind om dit soort reizen te kunnen maken. Ik voel me haast schuldig. Een bepaalde tegenstrijdigheid zit me dwars, namelijk dat je als geprivilegieerde, hoogopgeleide student een paar maanden ‘vakantie gaat vieren’ op plekken in arme gebieden, waar die privileges voor de lokale bevolking vaak ver te zoeken zijn. Natuurlijk moeten backpackende studenten niet over een kam worden geschoren; iedereen reist met een andere motivatie, een ander doel, en dat is voor mij niet anders.

Hoever je je daadwerkelijk verdiept in de lokale culturen en in aanraking komt met de werkelijke leefsituaties, dat is nog maar de vraag. Backpackers volgen steeds vaker een standaard (toeristische) route, komen kort en vluchtig in aanraking met het land, zijn mensen en hun gewoonten, en dat staat me tegen. Hoe ik dit zelf ga aanpakken weet ik nog niet, maar mijn doel is die landen te verlaten met het gevoel dat ik een stukje van onze mooie wereld daadwerkelijk beter heb leren kennen.

Mijn gedachten blijven in discussie over dit thema, en hoe meer mensen ik erover spreek, hoe uiteengaander de meningen worden. Er is voor allebei de kanten van het verhaal zoveel te zeggen. In alles zit een kern van waarheid. Ja, ik heb een geromantiseerd beeld van de verre bestemmingen die op mijn lijstje staan. Ja, ik denk dat backpacken in bepaalde mate goed is voor zelfontplooiing- en ontwikkeling. Ja, ik ben het ermee eens dat je die zelfontplooiing ook in Nederland kunt opzoeken, en daar niet per se voor naar de andere kant van de wereld moet. Uiteindelijk kom ik bijna altijd bij het volgende uit; wie zijn jij, ik, ouders, de media, mensen in het algemeen om te bepalen wat goed of fout is, of om een veroordelende mening te geven? Doe wat goed voelt om te doen, en niet omdat het een trend of must is, maar omdat je het zelf echt wilt.

Ik wil afsluiten met een leesaanrader: De Kunst van het Reizen van Alain de Botton. Volgens deze auteur, filosoof van oorsprong, is reizen een manier van praktisch filosoferen. Hij geeft frisse inzichten op de vragen: “Waarom reizen we eigenlijk?” en “Hoe moeten we reizen?” en gebruikt daarbij niet alleen zijn eigen reiservaringen, maar ook die van bekende ‘gidsen’ als Charles Baudelaire en onze eigen geograaf Alexander von Humboldt. Zeker het lezen waard!

Geschreven door Aimee Baars