We doen niet mee. Nog maar net hebben we deze klap verwerkt of het volgende presenteerde zich: voor wie zijn we dan? De media staan er vol van. Jan Smit en Jonny Heitinga maakte er een tv programma over.  In Maastricht verzette een kroegbaas het grenspaaltje zodat zijn kroeg net in Belgie zou vallen en men dus voor de Rode Duivels kan zijn.

De vraag; voor wie ben jij dit EK eigenlijk? Is een gewetensvraag geworden en wordt door iedereen anders beantwoord. Sommigen zijn strategisch en hebben na het zien van de loting hun favoriete elftal gekozen. Anderen zijn strategisch voor bijvoorbeeld Spanje. Weer anderen zijn voor een land waar ze vaak op vakantie zijn geweest, of waar vrienden en/of familie woont.

Dit EK kunnen we niet als één man, als een natie achter  ‘ons’ Oranje gaan staan. We kunnen ons niet verenigen en met ieder willekeurig persoon op straat bondscoach spelen en doen alsof we het beter weten. Mijn vraag is: wat betekent dit voor Nederland? En de sociale cohesie? Hebben we niet juist af en toe zo’n EK nodig om als land samen te komen, samen te vieren en samen te huilen? Nu is er een oneindige discussie gaande voor wie we dan ‘moeten’ zijn en als je daar van af wijkt word je raar aangekeken. Kortom het feit dat Nederland niet mee doet aan dit EK zaait verdeeldheid.

We moeten ons heil ergens anders dan bij het voetbal gaan zoeken. Niet getreurd, we hebben net Kiki gehad op Roland Garros en de Olympische Spelen komen er aan. We kunnen ons als Nederland toch achter onze helden daar scharen. Go Daphne!