In deze rubriek genaamd Van Unnik Praat krijgen we een kijkje in de keuken bij SG&PL. Docenten, studenten, stagiaires of andere SG&PL insiders komen aan het woord in deze rubriek. Vandaag presenteren wij: Leon Klomp, junior-docent en oud-V.U.G.S.-er.

Afgelopen maandag attendeerde een collega mij tijdens de lunch erop dat ik op dat moment nog steeds een student was. Ik haalde verbaasd mijn schouders op. ‘Doe niet zo gek!’ kraamde ik uit, ‘ik ben net als jij een docent hier!’ Hij drukte vervolgens lachend zijn smartphone onder mijn neus, en op het scherm zag ik het overzicht van mijn LinkedIn profiel. ‘Aha,’ bedacht ik me, ‘ik heb mijn biografie nooit aangepast.’ Er stond inderdaad nog tot voor (zeer) kort dat ik student aan de UU was. Ik ging na waarom ik het nooit had aangepast, en besefte me dat het ergens tekenend is voor de fase waar ik het afgelopen jaar heb in gezeten: de transitie van student naar werkende.

Dat je na je studie in een existentiële crisis komt – zeker als je iets in de sociale wetenschappen gestudeerd hebt – zal mening alumnus beamen. ‘Weet je al wat je wil gaan doen hier na? Wat lijkt je leuk dan? Wanneer ga je solliciteren? Ga je dan ook verhuizen? Een auto kopen?’ het zijn vragen die ik van mijn MBO-opgeleide vrienden al sinds hun 17^e levensjaar ontvang, toen zij al fulltime gingen werken, maar eind 2016 brak de paniek ook uit onder mijn universitair-opgeleide vrienden. Sommigen noemen het een quarter-life crisis, anderen iets typisch van de generatie millenials, maar feit blijft dat de dag dat je een nietje door je masterscriptie drukt, de dag is dat je op de rand van een grote leegte komt te staan. Zo ook ik!

Gelukkig had ik wel door de afgelopen jaren heen twee passies ontdekt – onderwijs en onderzoek – die ik als student-assistent en onderzoeks-masterstudent al een beetje had kunnen ontwikkelen, en die smaakten naar meer. En verhip, rond mei 2017 kwam er een mailtje vanuit het van Unnik gebouw: ‘Is junior-docent zijn niet iets voor jou?’ Een diploma op zak, een getekend contract en twaalf maanden verder, en ik kan stellen dat ik de transitie van student naar werkende redelijk aan het maken ben – in mijn klassieke warrigheid en afkeur voor sociale media dus wel mijn LinkedIn profiel vergeten zijnde.

Overigens ging dat niet zonder slag of stoot, want het betekent geen spontane of uit de hand gelopen borrels meer door de week, stipt na Pauw naar bed toe, verantwoordelijkheden, assessments, belastingaangifte, verzekeringen … en dat zijn dan alleen nog maar de praktische zaken. Daarnaast moet je afscheid nemen van dromen, harde realiteiten accepteren, heb je nog steeds geen antwoorden op levensvragen, en ben je constant omringd door vrienden en kennissen die door precies diezelfde reflectieve fase aan het gaan zijn. En – hoewel dit in de aard van mijn huidige functie zit – geen V.U.G.S. meer!

Wellicht schrikt het werkende leven af als je die opsomming zo leest, maar vrees niet, want je zal er ook achter komen dat je tijd bij Sociale Geografie en Planologie je juist precies de handvatten heeft gegeven die je nodig hebt om de transitie te doorstaan. Of het nu gaat om holistisch kijken, teksten schrijven, presenteren of analyseren, bij SGPL heb je het allemaal geleerd, en je zal zien dat je veel van je skills direct kan toepassen in het werken – ook als je besluit géén docent te worden. En ongeacht je studie, persoonlijke kracht, uithoudingsvermogen, curriculum vitae of charisma, die existentiële crisis komt er wel. Misschien is het inderdaad wel iets van onze generatie.

Nu ik de inpakdozen in de kantoren om mij heen zie staan en me besef dat we over een week dan écht verhuizen naar een nieuw gebouw, denk ik terug aan mijn eerste studiedag. Ook toen stonden er inpakdozen in het van Unnik gebouw, maar van V.U.G.S., die zou gaan verhuizen naar het Ruppert gebouw om daar “tijdelijk” een verenigingskamer te hebben. Dat “tijdelijk” vervolgens zeven jaren zou betekenen, had denk ik niemand verwacht. Dat ik dit bericht ooit zou typen, als junior-docent, vanuit een anno 2018 nog steeds staande Unnik-toren, had denk ik ook niemand verwacht. En dat laat precies de boodschap zien: je kan de toekomst nooit voorspellen, en ga daarom iedere transitie en crisis met open armen tegemoet. Morgen kan alles anders zijn, maar de essentie nog gewoon precies hetzelfde.

P.S. vergeet niet even je LinkedIn te updaten wanneer je afstudeert.