Hoewel ik sterk Europees gezind ben, wil ik in dit artikel toch een puntje van kritiek uitspreken. De afgelopen weken is het nieuwe migratie beleid van de Europese Unie een onderwerp geweest in vele discussies. De grootste reden voor dit nieuwe beleid was de enorme toename van migranten uit Afrika en het Midden Oosten. Naast het feit dat de migranten in de media waren doordat ze in grote aantallen kwamen, werd er ook veel aandacht besteed aan de gevaarlijke routes die ze namen om in Europa aan te komen. De EU heeft met Turkije een deal gemaakt om het probleem van de inkomende migranten (deels) op te lossen. Ondanks dat wordt de ‘Turkije-deal’ door veel mensenrechtenactivisten en politici bestempeld als immoreel en illegaal. Door de ‘Turkey-deal’ is de Europese Unie haar verantwoordelijkheden van bescherming van de migranten aan het verwaarlozen.

Een van de doelen van de EU was om de ‘druk’ te verlichten op de Griekse eilanden, door migranten te verplaatsen naar Turkije. Maar, dit is nog niet volledig gelukt. Dit betekend dat de migratie ‘hot-spots’ in zuid Europa nog steeds veel te vol zijn met migranten. Vele migranten zitten vast in kampen in Griekenland waar de omstandigheden ver onder de normen van basis levensomstandigheden, gezondheid en veiligheidsstandaarden liggen. De situatie in deze kampen is te omschrijven als een humanitaire crisis, een humanitaire crisis die is ontstaan door de directe beslissingen van de EU.

Ook in Turkije zijn de levensomstandigheden niet al te best, ondanks dat de migranten niet allemaal in kampen zitten. Het blijkt voor migranten erg lastig te zijn om toegang te krijgen tot de arbeidsmarkt, basis educatie en gezondheidszorg. De beperkte arbeidsrechten zorgen ervoor dat de migranten in de illegale arbeid belanden, de beperkte toegang tot educatie zorgen ervoor dat migratie kinderen in een systeem van kinderarbeid belanden en daarnaast hebben ziekenhuizen niet de juiste vertaal diensten waardoor migranten maar beperkte toegang tot gezondheidszorg hebben. Dit benadrukt nogmaals dat de EU de mensenrechten van de migranten verwaarloost, sinds de EU niet ingrijpt in de situatie in Turkije om de situatie van de migranten te verbeteren en alleen maar focust op haar eigen migratieprobleem binnen de grenzen van de Europese Unie.

Daarnaast, is de snelheid waarin migranten worden verplaatst naar andere Europese landen veel te langzaam. Dit geld voor de migranten aan de Turkse grens die de EU binnen willen als voor de migranten die zitten te wachten in de ‘hot-spots’ in zuid Europa. Door de ‘Turkije-deal’ is het toen functionerende systeem van assistentie en hulp bij de primaire behoeftes in Griekenland verstoord. De ‘Turkije-deal’ leidde tot een afname in organisatorische capaciteit, waardoor de Griekse kampen achterbleven met te weinig hulpbronnen om de migranten van hun basis behoeften te voorzien.

Al deze voorbeelden bewijzen dat ondanks dat de ‘Turkije-deal’ een afname van de migrantenstroom heeft gezorgd, het humanitaire aspect van de migratie crisis niet is opgelost en misschien zelfs wel erger is geworden. Met de ‘Turkije-deal’ is de Europese Unie medeverantwoordelijk geworden voor het schenden van de mensenrechten. Daarom moet de EU pogingen doen om de humanitaire crisis op te lossen, in Turkije en Griekenland, door het uitvoeren van interventies of het aanpassen van de deal zelf. Want de manier waarop migranten nu worden behandeld is ondenkbaar en de EU zou hier niet (mede) verantwoordelijk moeten en mogen zijn.