In deze rubriek genaamd No Access Card Needed (Voorheen Van Unnik Praat) krijgen we een kijkje in de keuken bij SGPL. Docenten, studenten, stagiaires of andere SGPL insiders komen aan het woord.  Vaak horen we de prachtigste verhalen over stages en geografische banen van onze medestudenten. Deze week: een kritisch geluid van studente Maaike  Notenbomer over haar stage bij de gemeente Utrecht.

Tweeduizend euro. Ik kijk wat verdwaasd naar Nancy van de afdeling reserveringen. Zegt ze nou echt net dat we voor deze bijeenkomst een beamer kunnen huren voor tweeduizend euro? TWEEDUIZEND EURO?! De laatste keer dat ik het checkte kostte een beamer tussen de 100 en 400 euro. Of zelfs gratis: op de een of andere manier is er altijd wel iemand in je vriendengroep met een vader die in het bezit is van een beamer. Maar nee, op deze zonnige woensdagmiddag op het Stadskantoor van de gemeente Utrecht wordt mij toch echt net verteld dat Nancy van reserveringen het een goed idee vindt om voor tweeduizend euro een beamer te huren. ‘Dan blijft dat bedrijf er ook de hele avond bij weet je wel; heb je ook geen problemen met de microfoon en het scherm’.

Ik kijk om me heen, naar de kring met mensen die ik sinds het begin van mijn stage bij de gemeente Utrecht collega’s mag noemen. Ik kan niet de enige zijn die dit een bizar idee vind, toch? Toch? Tot mijn verbazing zie ik echter alleen wat instemmend geknik. Voorzichtig probeer ik nog te opperen dat tweeduizend euro echt wat aan de dure kant is, maar ik merk dat het niet als de taak van de stagiaire wordt gezien om hier iets over te zeggen.

Na de vergadering loop ik enigszins gefrustreerd weer terug naar mijn werkplek. Hoe kan het nou dat dit soort beslissingen zo luchtig worden genomen? En het is niet de eerste keer. Toen ik in februari aan mijn stage begon deed ik dit vol goede moed. Eindelijk zou ik de kans krijgen om alle vooroordelen die er bestaan over ambtenaren te ontkrachten. Ik zou de gemeente in juli weer verlaten en kunnen zeggen: kijk, zie je nou! Ambtenaren zijn helemaal niet lui en ze werken helemaal niet omslachtig. Het is gewoon allemaal wat ingewikkelder dan het op het eerste gezicht lijkt.

Nu, 4 maanden later, kan ik haast niet anders dan toegeven dat mensen toch een beetje gelijk hebben. Als je de kort pittige dames bij het koffieapparaat hoort praten over waar ze dit keer toch hun haar hebben laten doen (je hebt nauwelijks haar, waar gaat dit in godsnaam over?), verneemt dat ze bij de gemeente slechts 4 experts hebben op het gebied van ecologie (‘ja, vaak huren we gewoon een extern bedrijf in’), mensen om 1 uur ’s middags op donderdag hun collega’s een ‘fijn weekend!’ hoort wensen of Nancy van reserveringen met alle gemak een beamer van tweeduizend euro ziet inhuren, zakt de moed je toch een beetje in de schoenen. Absoluut hoogtepunt was wel het bezorgen van 1100 brieven in Leidsche Rijn, wat ik mocht doen, op die maandag dat het zo bizar hard waaide, op de fiets. Want ja, ‘er is hier geen budget voor ingecalculeerd’. Sta je dan met je goede gedrag.

Echter, voordat ik iedereen met overheidsambities nu hun dromen doe heroverwegen, werken bij de gemeente is ook een hele bijzondere ervaring. Hoe stom al deze dingen ook mogen klinken, de 4000 mensen die werken op het mooi vormgegeven Stadskantoor bovenop het station houden toch maar mooi met zijn allen een van de grootste gemeentes van Nederland draaiende. Tijdens je stage leer je alle ins- en outs van de gemeente kennen, en kan je op je werkplek genieten van een prachtig uitzicht over de stad. Je leert de verschillende afdelingen en hun taken kennen, kunt in principe zo bij iedereen langs lopen en kunt bij verschillende interessante vergaderingen aansluiten. Zo was er laatst een bijeenkomst waar een architectenbureau uit Rotterdam kwam vertellen waarom zij de nieuwe stations allee (ja jongens, het nieuwe station en de routes ernaartoe vormen samen niet gewoon een simpele straat maar een ‘allee’) van Utrecht zo hebben ontwerpen. En dan leer je dus waarom die bomen op de trappen naar het station daar zo raar staan, en waarom dat in het uiteindelijke ontwerp eigenlijk helemaal niet zo raar blijkt. En dan heb je dus weer wat leuks te vertellen als je familie weer eens vraagt waar jij je nou eigenlijk mee bezig houdt op die stage.

In hoeverre ik er na 4 maanden iets over kan en mag zeggen, denk ik dat het succes van je stage erg afhangt van bij welke afdeling je terecht komt en in wat voor team. Hou je net als ik van planologie en ruimtelijke opgaven, zorg dan dat je jezelf niet met je naïeve harses in een onderzoekstage naar duurzaamheid bij evenementen in Utrecht stort. Er zijn daadwerkelijk hele bevlogen mensen bij de gemeente, met passie voor hun werk en voor hun stad. Daarom gebeuren er ook veel leuke en goede dingen, zoals de aanleg van het prachtige nieuwe station, het inbouwen van nestkastjes voor zwaluwen in nieuwe woningen, het aantrekken van de start van de Vuelta in 2020 en het in stand houden van een actief evenementenbeleid, waardoor zelfs klachtenregen-evenementen als Soenda kunnen voortbestaan. Dat zouden we toch niet graag anders zien.

Conclusie: ondanks dat Nancy en de kortpittige dames het ongetwijfeld goed bedoelen, zie ik veel ruimte voor verbetering. Ruimte voor vernieuwing, die net als overal in Nederland waar de vergrijzing toeslaat zich niet makkelijk laat doorvoeren. Maar: je moet ergens beginnen. En misschien is dat wel bij jou! Binnenkort komt er een vacature vrij om mee te denken over het evenementenbeleid van de gemeente. Dus, wil jij graag meer te weten komen over het reilen en zeilen van de Utrechtse evenementensector en hou jij wel van een kort pittige uitdaging? Hou dan vooral de site van Geobaan in de gaten. En vraag je je nou af hoe het is afgelopen met die beamer? Die werd gehuurd. En viel halverwege de avond uit. En zo worden veranderingen misschien toch in gang gezet.