In deze rubriek genaamd No Access Card Needed (Voorheen Van Unnik Praat) krijgen we een kijkje in de keuken bij SGPL. Docenten, studenten, stagiaires of andere SGPL insiders komen aan het woord.  Vandaag hebben we een mooi verhaal van Sven van den Bos, die een mooie  kans greep bij de gemeente Rotterdam na zijn studie.

Daar sta je dan. Met je goeie gedrag en een bachelor diploma, omdat je zo graag werkervaring wilde opbouwen en wat nuttigs wilde doen (oké en omdat je geld nodig had). Terwijl je ook gewoon lekker een half jaartje had kunnen vakkenvullen om daarna jezelf eens goed te ontdekken in Azië. Maar nee, het leek je een beter plan om te solliciteren op een functie genaamd ‘planningsadviseur’ bij gemeente Rotterdam, omdat het zo’n mooie stad is en planningsadviseur best wel planologisch klinkt. Dat je alleen maar geografievakken hebt gevolgd vergeet je gemakshalve maar even. En het feit dat je voornamelijk in de horeca hebt gewerkt lijkt ook niet mee te helpen. Alhoewel, het schijnt dat ambtenaren wel veel koffie drinken.

Al snel blijkt dat hier natuurlijk rekening mee is gehouden. De eerste 2-3 maanden staan vooral in het teken van cursussen, kennismakingsdagen en heel veel vragen stellen. Ook blijkt Sociale Geografie een prima vooropleiding voor planningsadviseur, aangezien het een vak is wat je nergens echt leert. Daarom krijg ik een 6-daagse cursus, waarin mijn hoofd werkelijk wordt volgestampt met regeltjes en procedures. Blijkbaar moet je als planningsadviseur allerlei juridische kennis hebben en vertelde Theo Spit niet alleen maar onzin tijdens zijn colleges van Inleiding Planologie. Maar het fijne aan deze cursussen is: ze komen gelijk in de praktijk terug. Je leert geen dingen om een paper te kunnen schrijven of je tentamen te halen, maar om daadwerkelijk projecten te sturen en verder te helpen.

Dat is ook de reden waarom de eerste weken/maanden redelijk soepel verlopen: wanneer je 40 uur per week met iets bezig bent, wordt je er vanzelf beter in (godzijdank). Ja, ik moet redelijk veel navragen en redelijk vaak hulp zoeken, maar al met al red ik mezelf vrij goed en begint het vak zowaar leuk te worden. Ik zal niet zeggen dat ik het een pretje vind om elke ochtend vroeg m’n nest uit te moeten en er zijn genoeg dagen dat ik lekker thuis had willen zitten, maar ik kan met recht zeggen dat ik plezier in mijn werk heb! Dat is mooi winnen, want daar had ik vooraf wel wat twijfels over. Een kantoorbaan is immers niet iets waar je als kind van droomt, hoe tof de projecten ook zijn en hoe mooi de stad waar je voor werkt ook is.

Na de eerste maanden beginnen er steeds meer projecten mijn kant op te komen en de omvang/complexiteit van de projecten neemt ook toe. Ik begin het dan zowaar ook druk te krijgen. Ho even, dat hadden we niet afgesproken. Ik ben ambtenaar, die mogen toch niet te hard werken ofzo? Zonder dollen: hoe drukker het wordt, hoe leuker het werk ook wordt. Het uitzicht vanuit De Rotterdam mag dan wel schitterend zijn, om daar nou elke dag uren naar te gaan zitten staren zie ik ook weer niet zitten. Ook merk ik dat ik beter ben geworden in mijn werk: ik weet daadwerkelijk shit die andere mensen niet weten (en dan bedoel ik niet dat mensen en bananen voor 50% hetzelfde DNA hebben). Mensen lijken mijn werk echt te waarderen. Nice!

Inmiddels werk ik 9 maanden voor Gemeente Rotterdam en werk ik aan fantastische projecten. Van woonwijken met meer dan 600 woningen tot gigantische zonnevelden, ik mag er allemaal aan meewerken. En dat terwijl ik 9 maanden geleden nog struggelde met Outlook. Ik werk nu met veel plezier voor de mooiste gemeente van Nederland (sorry Utrecht), dat had ik een jaar geleden echt niet verwacht. Dat is de boodschap die ik iedereen wil meegeven: schrik niet van vacatures, dat zijn ook maar stukjes tekst met meer gebakken lucht dan een toespraak van Trump. Oké dat is overdreven, maar weet dat werkgevers ook keihard mensen nodig hebben. Dus zie je een vacature die je vet lijkt? Solliciteer gewoon. Wil je bij een bedrijf werken, maar staan er geen vacatures open? Stuur gewoon een bericht via LinkedIn of stuur een mail. Veel gemeenten en bedrijven hebben tekort aan mensen en kunnen vast wel iemand gebruiken die de ballen heeft om een open sollicitatie te sturen. En als het niet lukt kun je alsnog jezelf gaan ontdekken in Azië.