Dit jaar kan de Buitex helaas niet doorgaan vanwege het Coronavirus. Wij, Valentijn As, Marijn Lucas Luijckx, Lara Lancel en Melissa Griffioen, zijn als Buitexcommissie wel op voorbereidingsreis geweest. Het lijkt ons daarom leuk om de komende weken onze ervaringen met jullie te delen, zodat we toch nog een beetje op Buitex gaan. We beginnen met Kiev!

Op 26 januari vlogen we richting Kiev. We waren als commissie blij dat we eindelijk, na maanden voorbereiden, op pad konden gaan en we hadden er super veel zin in. Eenmaal aangekomen op Kiev Boryspil bleek het nog een hele klus om bij het hostel te komen, aangezien nergens duidelijk werd aangegeven vanaf waar de bussen en treinen vertrokken. Gelukkig zouden we hier op de echte reis geen last van hebben gehad en had er lekker makkelijk een gehuurde bus klaargestaan voor het vliegveld. Na twee uur kwamen we eindelijk aan bij het ZigZag hostel. Het hostel bevindt zich op de bovenste verdieping van een gebouw. Je kon de lift pakken, maar die was zo krakkemikkig dat we elke keer weer bang waren dat we met zijn vieren naar beneden zouden storten. In januari zijn er niet zoveel toeristen in Kiev, dus waren we bijna helemaal alleen in het hostel. In april hadden we met 50 V.U.G.S.-ers het hele hostel volgeboekt.

Nadat we snel even iets hadden gegeten gingen we op zoek naar een cocktailbar, want je moet wel prioriteiten stellen. Op twee minuten van het hostel zat de Bankabar. Dit is een bar waar alles wordt geserveerd in glazen jampotten. Met cocktails van 3 liter voor 15 euro was dit zeker een plek geweest waar iedereen zich had kunnen vermaken voor het uitgaan. Over uitgaan gesproken: een geschikte plek om uit te gaan met 50 mensen is lastiger dan je denkt, vooral in Kiev. Het concept ‘uitgaan’ is namelijk heel anders dan in Nederland. In veel chique clubs moet je van tevoren een tafel reserveren en die zijn niet goedkoop. Het is niet ongewoon als je daaraan al een paar honderd euro kwijt bent. De niet zo chique clubs zijn bijna allemaal seksclubs, wat ook niet heel geschikt is voor 50 studenten. Uiteindelijk kwamen we terecht in de Coyote Ugly Club, een club die een soort tussenweg vormde tussen de twee uitersten. De club, hoewel gelegen tussen wat grimmige betonnen flats, leek in het eerste opzicht vrij normaal. Toen we richting de bar keken, was de club toch iets aparter dan we eerst hadden gedacht. Schaars geklede vrouwen voerden bovenop de bar een ingestudeerde choreografie op en achter de bar werden video’s getoond van uit de hand gelopen feesten. Met in totaal ongeveer 20 mensen (plus een rijtje mannen aan de bar die net iets te opvallend de choreo bestudeerden) was het dansen een grappig gezicht. Een van de belangrijkste taken als Buitexcommissie is dat je kan inschatten hoe een club in de smaak gaat vallen bij 50 V.U.G.S.-ers. We voelden ons hier allemaal redelijk ongemakkelijk, maar over een ding waren we het wel eens: met de 50 V.U.G.S.-ers hadden we hier wel een goed feestje kunnen bouwen. 

De volgende dag (27 januari) werden we goed brak wakker  in ons hostel en was het tijd om Kiev te gaan ontdekken. Via het Onafhankelijkheidsplein en de Golden Gate liepen we naar de Sint-Sofiakathedraal. Deze kathedraal uit 1011 is het eerste culturele erfgoed van Kiev wat op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat samen met het Holenklooster, dat we later ook nog bezocht hebben. De indrukwekkende kathedraal is volledig versierd met fresco’s en mozaïeken. Via een wenteltrap kwamen we op de galerij terecht waar we naar beneden de kerk in konden kijken. Op het terrein van de kathedraal waren nog veel meer gebouwen te bezoeken, maar die konden allemaal niet op tegen de kathedraal zelf. 

Na een lunch met heerlijke warme chocolademelk, waar we aan het eind van de dag nog vol van zaten, gingen we naar de Nederlandse ambassade in Kiev. Hier hadden we een afspraak met Ruben Monster en Ernst Prosman om alvast kennis te maken voor de officiële reis. Ruben gaf ons een rondleiding door het gebouw en vertelde ons meer over het werk van de ambassade in Kiev. Door de oorlog tussen Rusland en Oekraïne is hun werk erg ingewikkeld, maar des te interessanter. Zij hebben iedere dag nog te maken met de ontwikkelingen rondom MH17 en daar is natuurlijk Rusland ook erg nauw bij betrokken. De relatie tussen Nederland en Rusland ligt ook gevoelig, omdat Nederland de annexatie van de Krim niet erkent. Dit is mede hierdoor ook moeilijk in de communicatie met Rusland over MH17. De ambassade richt zich verder vooral op het onderhouden van de relatie tussen Nederland en Oekraïne, waarbij de focus ligt op de politieke en economische relaties. 

Toen ons gesprek met Ruben en Ernst tot een einde was gekomen, moesten we ook in deze wijk, aan de andere kant van Kiev, een leuke bar vinden om even pauze te nemen. Aangezien we ver van het hostel zaten, en ondertussen wel honger hadden gekregen, aten we in een burgertent een heerlijke burger, voor geen geld. We konden het niet laten om ook nog even in het reuzenrad te gaan dat midden op een plein stond. Omdat we aan de andere kant van de stad waren hadden we geen puf meer om terug te lopen naar het hostel, dus was het een goed excuus om de metro te nemen. De metrostation in Kiev (en ook in Moskou en Sint-Petersburg) zijn heel anders dan de saaie stations in Nederland. Alle stations zijn of versierd met voorstellingen of hebben grote bogen met kroonluchters. Een tweede verschil met de Nederlandse metro is de diepte van de stations. Je bent vaak meerdere minuten kwijt om met de roltrap van het station naar de straat te komen en je kan er zelfs last hebben van hoogtevrees. Eenmaal weer bij het hostel gekomen, moesten we natuurlijk weer langs onze geliefde Bankabar. Nadat we opnieuw 2 vissenkommen van cocktails hadden weggetankt, waren we zo moe dat we rechtstreeks naar het hostel zijn gegaan en direct in slaap vielen.

Op de derde en laatste dag in Kiev (28 januari) bezochten we het Holenklooster. Dit ligt iets buiten de stad, dus het was nog best een reis ernaartoe. Voor Russisch-Orthodoxe gelovigen is het de heiligste plaats in heel Oekraïne. Het klooster werd in 1051 gesticht, en staat dus net als de Sint-Sofiakathedraal op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het hoogtepunt van het complex zijn de ondergrondse gangen, waar het holenklooster zijn naam aan te danken heeft. In deze gangen werden de monniken uit het klooster begraven. Gewapend met een kaarsje en een hoofddoek + schort (voor Melissa en Lara, want anders mochten ze niet naar binnen) maakten we een rondje door dit indrukwekkende, best wel spannende, gangenstelsel. 

‘s Avonds vertrokken we met de nachttrein naar Moskou, wat zo’n bijzondere belevenis was dat we hier een apart artikel aan hebben gewijd. Dit zal woensdag online verschijnen!