We hopen dat jullie het eerste artikel over Kiev interessant vonden. Dit tweede artikel gaat over de nachttrein van Kiev naar Moskou. 

Op de avond van 28 januari, onze derde dag in Kiev, vertrok de nachttrein van Kiev naar Moskou. We moesten de nachttrein nemen, omdat er geen vluchten meer gaan tussen Oekraïne en Rusland, doordat beide landen met elkaar in oorlog zijn. We wilden wel Kiev bezoeken en dat maakte deze nachttrein de enige optie. Deze nachttrein was voor ons het spannendste moment van de hele reis, aangezien we niet wisten wat ons te wachten stond, behalve dat de grensovergang niet gemakkelijk zou zijn. We hadden al ver van tevoren kaartjes gekocht, waarbij we de keus hadden gehad uit de eerste, tweede en derde klas. Tickets voor de eerste en tweede klas waren een stuk luxer, maar daarom natuurlijk ook veel prijziger. De derde klas viel een stuk beter binnen het budget. Dit betekende echter wel dat we een open wagon moesten delen met 50 andere passagiers. Tijdens de echte reis zou het omgekeerde het geval zijn geweest: dan hadden 4 andere reizigers de wagon moeten delen met 50 V.U.G.S.-ers. Ons dit realiserend hadden we direct al medelijden met deze mensen.

Onze trein vertrok om half 8 ‘s avonds vanaf station Kyjiv-Pasazjyrsky (letterlijk: Kiev-Passagiersstation). Voor we konden instappen moesten we eerst onze online gekochte tickets nog inwisselen voor de echte treintickets. Ook dit bleek weer een hele opgave te zijn, want er was bijna niemand die Engels sprak om ons te helpen en ook op de borden was niet te vinden waar we moesten wezen. Nadat we de treintickets eindelijk hadden opgehaald, kwam de volgende uitdaging: het juiste perron vinden. Van andere studieverenigingen horen we vaak dat V.U.G.S. de enige is die een voorbereidingsreis doet. Op dit moment beseften we echter pas dat het naast leuk ook noodzakelijk is. Als we hier voor het eerst hadden gestaan met 50 man, hadden we zeker de nachttrein gemist.

Na het juiste perron gevonden te hebben, stapten we de trein in. Een conductrice wees ons onze plekken. We hadden hele lage verwachtingen, want wij hadden geen idee wat we ons moesten voorstellen van de derde klas. Gelukkig hadden we wel allemaal ons eigen bed. Als je het zo kan noemen, want een gestoffeerde plank was een betere benaming geweest. We hadden dan ook een sterk voorgevoel dat er niet veel geslapen zou worden. Naast ons ‘bed’ met een deken en een kussen was er niets anders: geen stopcontact (lang leve powerbanks), geen eten, helemaal niets. Bovendien bleken we de enige toeristen in onze wagon te zijn. De andere passagiers waren allemaal Russen of Oekraïners en we hoorden dan ook af en toe ‘Niederlande’ vallen in hun gesprekken.

Na een paar uur kwamen we aan bij de eerste grenscontrole, het laatste treinstation in Oekraïne voor de Russiche grens. Deze grenscontrole viel ons alles mee. Het Oekraïense leger kwam de trein binnen en controleerde onze paspoorten. Ze maakten een grapje dat we uit Nederland kwamen, want wij konden natuurlijk geen woord verstaan van wat zij zeiden. Nadat we een klein uurtje hadden stilgestaan en een stempel in ons paspoort hadden gekregen, wat betekende dat we nu officieel Oekraïne uit waren, reed de trein verder richting de Russische grens. We kregen een klein formulier waar we veel persoonlijke informatie moesten invullen over onder andere ons visum. Dit formulier moesten we laten zien bij de Russische grens en dus heel goed bewaren. 

Ondertussen was het middernacht geworden en probeerden de meeste reizigers, op een klein groepje na, te gaan slapen. Dat nog wakkere groepje mensen was druk bezig met het spelen van kaartspelletjes en het drinken van een hoeveelheid alcohol waar Gluten u tegen zegt. Toen we eindelijk rond 1:00 bij het eerste station voorbij de Russiche grens aankwamen, hadden we alle vier nog amper een oog dicht gedaan. De sfeer was meteen gespannen, iedereen was muisstil en veel voorzichtiger dan in Oekraïne. We hoorden een schreeuw en enkele seconden later marcheerden zwaar bewapende Russische militairen (met de traditionele bonte muts) door het middenpad van de wagon, op de voet gevolgd door grote herdershonden. Een voor een werden alle paspoorten/visa gecontroleerd en gescand met een apparaat. Ook werden de formulieren, die iedereen net had ingevuld, gechecked. Wij, gespannen als we waren, hoopten vurig dat onze visa wel juist waren, want als je hier de trein uit gezet werd, stond je echt in ‘the middle of nowhere’. Toen het onze beurt was om onze paspoorten te laten zien, bleek de Russische militair geen woord Engels te spreken (dit was ook wel te verwachten, want dat sprak niemand, maar toch). Gelukkig zat er een Oekraïense vrouw naast ons die hem vertelde dat we uit Nederland kwamen en dus geen Russisch spraken. Dit was eigenlijk wel handig, want zo kon hij ons ook niet naar onze bedoelingen vragen. Het lukte hem niet om onze Nederlandse paspoorten met het apparaat te scannen, waardoor hij al onze persoonlijk gegevens, en de gegevens op het visum, handmatig moest invoeren. Dit duurde dan ook minimaal vijf minuten per persoon (de arme man was niet vrolijk geworden als hij dit 50 keer had moeten doen). Alles was gelukkig voor ons in orde, maar het werd nog spannend voor het alcohol drinkende groepje. Een duidelijk veels te dronken vrouw werd door een militair apart genomen, maar mocht na 10 minuten toch weer terug naar haar plek. Na ruim anderhalf uur stil te hebben gestaan reedt de trein weer verder. Wij dachten allemaal dat deze grenscontrole nog wel eens spannend zou kunnen worden met 50 V.U.G.S.-ers. Gelukkig konden we nu proberen een oog dicht te doen en kwamen we ’s ochtends op 29 januari om 9:00 ‘s een besneeuwd Moskou binnenrijden. 

We vonden de nachttrein zo bijzonder dat het een eigen artikel verdiende. Aanstaande vrijdag zullen we jullie meer vertellen over onze ervaringen in Moskou!