In deze rubriek genaamd No Access Card Needed krijgen we een kijkje in de keuken bij SGPL. Docenten, studenten, stagiaires of andere SGPL insiders komen aan het woord. Vandaag deelt Tara Visser, junior docent bij SGPL, haar overdenkingen tijdens een herkansing op de donderdagavond.

Het is donderdagavond, bijna half negen ondertussen. Ik zit in de sfeerloze tl-verlichting van de zaal gamma in het Educatorium erop toe te zien dat studenten niet spieken bij hun herkansing. Afkijken is schier onmogelijk gemaakt door de corona opstelling, waar de tafels nog verder uit elkaar zijn gezet dan voorheen. Vroeger kon je tenminste nog eens bij een ander op het blad kijken. Niet dat je daar wat aan had, de handschriften waren altijd moeilijk leesbaar, maar toch; het kon. Dat waren nog eens tijden.

De studenten maken hun herkansingen op papier. Dat was even schrikken, ze zijn bijna verleerd hoe het moet. Ze hadden verwacht een Chromebook te krijgen en te mogen typen, een fikse tegenvaller dus. In een heel aantal studenten was het overduidelijk niet eens opgekomen dat het tentamen op papier gemaakt zou kunnen worden, ze hadden niet eens een pen bij zich. Gelukkig voor de studenten, had ik dat aan zien komen en een aantal reserve pennen meegenomen. Er was niet zoals vroeger één student met een etui vol pennen waar je er altijd wel een van kon lenen. Mits je beloofde de pen terug te geven, wat je geheid vergeten zou. Het was bij de oudere docenten hier aanwezig daarentegen dan ook weer niet opgekomen extra pennen mee te nemen, voor het geval studenten daar niet aan zouden denken. Die verwachten dat iedereen toch op z’n minst een pen bij zich heeft. Grappig hoe die dingen lopen.

Deze herkansing wordt weer ouderwets handen en armen schudden tegen de kramp die onvermijdelijk zal toeslaan. Net als ‘vroeger’. Ik zeg wel vroeger, maar dat is uiteraard ook weer niet heel lang geleden, ik bedoel een jaar of twee drie.

Stoeien met je papier. Goed opletten dat je overal je naam en je studentnummer opschrijft. Überhaupt je studentnummer opschrijven is een rariteit, zo blijkt. Meerdere studenten weten hun studentnummer niet uit hun hoofd. Laten we over het hart strijken en dat toeschrijven aan het feit dat dit eerstejaars zijn en het pas bijna december is.

Ook moet je een beetje opletten op je handschrift. Antwoorden kunnen immers fout gerekend worden als ze onleesbaar zijn. Uit ervaring weet ik, dat wordt moeilijker naarmate je meer schrijft. En die kramp..! Weer maar even met je arm schudden. Misschien helpt het even in je hand te knijpen? De student kijkt nog steeds met een verwrongen gezicht. Ik trek dus de conclusie dat de ‘in de hand knijp’-techniek weinig succes boekt. Schudden it is.

Een student krast verwoed al het zojuist geschrevene door. Ook dat komt alleen voor als je een tentamen op papier moet maken. Met een Chromebook kun je gewoon op backspace drukken en dan loop je ook niet het risico dat je om nog een blaadje moet vragen. Misschien als je aan het einde van je zin kleiner en kleiner gaat schrijver, past het nog net? Of als je in de laatste regel twee zinnen probeert te proppen? En wat nou als je verticaal verder gaat? Dat waren de technieken die ik gebruikte.

Een tikje nostalgisch, dat word ik ervan, zoals je leest. Terwijl ik normaal gesproken niet het motto ‘vroeger was alles beter’ aanhang. Integendeel! Ik sta versteld van de moderne technologieën en hoe snel dat allemaal nóg weer beter wordt. De afgelopen maanden hebben docenten en studenten zich enorm weerbaar getoond en zijn we en masse overgestapt naar Teams en Zoomen we er op los. Misschien word ik wel nostalgisch van het feit dat we hier toch met zoveel mensen bijeen kunnen komen. Ja, dat moet het zijn. Dat mis ik.