In deze rubriek genaamd No Access Card Needed krijgen we een kijkje in de keuken bij SGPL. Docenten, studenten, stagiaires of andere SGPL insiders komen aan het woord. Vandaag deelt Ilse van Liempt, docent aan ons eigen departement SGPL, haar ervaringen over de serie Klassen die ze binnen haar ‘Academic Family’ heeft besproken.

Sinds een paar maanden heb ik er een familie bij, een ‘Academic Family’. Het idee van de Academic Family kwam van Veronique Schutjens, hoofddocent Economische Geografie. Zij besloot iets concreets te doen nadat ze constateerde tijdens de eerste lockdown dat het gevoel ergens bij te horen, het socialiseren en het leggen van contact met medestudenten en docenten een zeer belangrijk onderdeel is van studeren. Je hebt het nodig om gestimuleerd en geïnspireerd te raken.

Ik besloot me aan te melden voor een Academic Family die uit een mix bestaat van studenten, docenten en onderzoekers. Onze eerste bijeenkomst was een kennismakingsbijeenkomst en onze eerste activiteit het kiezen van een groepsnaam die na een flinke verkiezingsstrijd uitkwam op Geo-optiek. Ons logo werd een geografische bril. De tweede bijeenkomst was een gezamenlijke bijeenkomst met alle andere families waar we een online pubquiz deden. De derde bijeenkomst is waar ik het wat uitgebreider over wil hebben. Het is namelijk wat mij betreft een uitstekend voorbeeld van hoe Academic Families inderdaad inspireren en motiveren.

Leo Paul, docent Sociale Geografie en Planologie, organiseerde deze bijeenkomst samen met student Quintijn de Leng. Van te voren werd ons gevraagd een aantal afleveringen van de serie Klassen te kijken en na te denken over welke scène je het meeste is bijgebleven, maar ook hoe je eigen schoolcarrière is verlopen in dit systeem.

Voor wie Klassen niet kent, het is een kijkenswaardige documentaire serie over de strijd voor gelijke kansen in het onderwijs gemaakt door Sarah Sylbing en Ester Gould die eerder een andere mooie serie maakte: Schuldig. In Klassen worden achtstegroepers gevolgd vlak voor het eindadvies voor de middelbare school. Sommige kinderen worstelen aanzienlijk met hun thuissituatie. Zo is er een meisje, Anyssa, dat door haar opa en oma wordt opgevoed, maar haar moeder is ook nog in beeld waardoor ze continu in onzekerheid leeft over waar ze nu thuishoort. Ook leren we Yunuscan kennen die alleen achter zijn computer in de avond, als het eindelijk stil in huis is, zijn Nederlandse woordjes leert en zich opvallend goed bewust is van de kansenongelijkheid in het onderwijs. Andere kinderen zie je zichtbaar lijden onder prestatiedrang van zichzelf, klasgenoten en ouders, of zelfs van ‘het systeem’. Als je nu niet hoog scoort lijkt het wel alsof al je kansen in het leven verkeken zijn. 

Leo Paul deelde zijn oude schoolrapport van vroeger met ons waar, naar de standaarden van nu, opvallend weinig cijfers in stonden. Wel stond er een persoonlijk oprechte groet van de docent in die het beste met hem voorhad en erop vertrouwde dat het goed ging komen. Dit was de aanleiding voor een discussie over het belang van toetsen, de ongelijkheid die er ontstaat doordat sommige ouders veel inzetten op bijles en hiermee eigenlijk een voorsprong ‘afkopen’ op de sociale ladder.  

De hosts van de avond hadden het goed voorbereid en deelden met ons cijfers over scholen segregatie in Nederland en de mismatch tussen schooladviezen van kinderen met lager- en hogeropgeleide ouders. Quintijn had een GIS-kaart gemaakt met de locatie van scholen en uitgebrachte schooladviezen. Ook spraken we uitgebreid over segregatie en de bakfietsenuittocht in bepaalde wijken waar bewoners wel graag een diverse buurt als decor willen, maar hun kind liever naar een ‘goede’ school buiten de buurt sturen. In de laatste series van Klassen zien we ook wat er gebeurt als de kinderen niet meer naar school kunnen in verband met corona. De serie begon met de stelling dat het uitmaakt waar je wieg staat, dit komt nu dubbel en dwars terug. Het wordt zo klaar als een klontje dat er geen enkele vervanging is voor fysiek onderwijs. En zo is het ook voor studenten aan de universiteit.

Het leuke aan deze bijeenkomst vond ik wel dat we door de discussie en de materie echt samen aan het leren waren in een informele setting. Na afloop ging ik weer met meer energie aan het werk en voelde ik meer verbinding met mijn studenten en mijn collega’s. Dit is wat een academische gemeenschap doet bedacht ik me en dit is wat ik de laatste tijd zo gemist heb. Het is natuurlijk niet hetzelfde als een discussie avond in de kroeg met een borrel na afloop, maar toch kwam het wat mij betreft dichtbij. Ik kijk uit naar de volgende bijeenkomsten met mijn Academic Family!