Tijdens de westwaartse expansie van de Verenigde Staten was er sprake van een gouden eeuw in letterlijke zin. Dit is de tijd van cowboys tegen indianen, en later van de goudkoorts. Duizenden mensen trokken naar het nieuw toegeëigende Californië op zoek naar het beloofde goud. Deze belofte resulteerde in meerdere kleine nederzettingen in de westelijke gebieden van Amerika. Het wilde westen was een plek waar de Amerikaanse droom waargemaakt kon worden, maar het was alles behalve onvergeeflijk. Met gevaarlijke ongerepte natuur en het geweld tussen de inheemse bewoners en de prospectors. Toen enige tijd later in Australië vergelijkbare landschappen werden ontdekt kwam er daar ook hoop op goud. En inderdaad jaar op jaar werden de lokale overheden gepresenteerd met stukken goud. Zij wilden hier echter niets van weten. Ze wilden koste wat het kost een situatie vergelijkbaar met die in het wilde westen vermijden. Om de vrede en rust te bewaren in de Outback werd elke verkenner die met goud aan kwam zetten beleefd en angstvallig gevraagd om de mond te houden. Dit heeft er niet voor kunnen zorgen dat er ook een ‘Gold Rush’ zou komen in Australië.

Edward Hargraves was een man van vele talenten en was bekend met Californië geraakt aan boord van de stoomschepen waar hij als zeeman werkte. Toen hij de nieuwe nederzettingen van goudzoekers in Californië bezocht merkte hij op dat het landschap daar erg veel leek op de gebergten zoals hij ze ook in New South Wales (nu Victoria) had gezien. Toen hij terugkeerde naar Australië ontmoette hij een jongeman die inderdaad wat goud had gevonden in de omgeving waar Hargraves het verwachtte. Zijn plan was om zo veel mogelijk land op te kopen daar, met het idee dat er grootse winst te behalen viel. Iedereen maakte hem voor gek uit. Hargraves bouwde in 1851 een tentenkamp op het land voordat hij het nieuws breed verspreidde dat er goud was gevonden. Honderden Australiërs verlieten hun leven aan de kust en maakten de trek door de Great Dividing Range naar het kamp Ophir. Ballarat, Victoria e.o. werd het epicentrum van de Gold Rush.

Met pan in de hand stonden mensen langs de rivieren, en op grotere schaal waren er ook industriële mijnen in gebruik waar goudkwarts werd gezocht. Omdat het mogelijk was om met een kleine investering als individu rijk te worden was het heel veelbelovend. Voor sommigen was het goud echter een valse belofte, en zij keerden terug zonder een cent rijker te worden. Anderen vonden juist grote hoeveelheden en werden in enkel jaren steenrijk. Hoe dan ook de belofte van goud heeft Australië sterk doen ontwikkelen.

60 Jaar eerder was Australië nog een strafkolonie van enkele duizenden mensen die zich ophielden in de omgeving van Sydney. De bevolking bestond uit burgers van de Commonwealth die minder serieuze misdaden hadden begaan. Na de Gold Rush werd het een ontwikkelde, moderne staat. Er kwam een golf van migratie van over de hele wereld. Tussen 1850 en 1870 verviervoudigde de bevolking van het eiland echter van 400.000 naar meer dan 1,7 miljoen mensen. Hand in hand met deze groei in bevolking groeide de economie van Australië explosief. De winsten van het goud werden geïnvesteerd in infrastructuurprojecten, en vanwege de gegroeide bevolking nam de landbouwsector ook snel toe in omvang. Al dit nieuwe geld wat de economie in kwam heeft uiteindelijk sterk bijgedragen aan de welvaart in het land zoals wij het nu kennen.

Afbeelding: mohamed_hassan, Pixabay: https://pixabay.com/illustrations/pan-for-gold-adventure-dirt-3584085/