“Je kent hem niet, maar je kan hem wel laten opgroeien”

“Je kent haar niet, maar je kunt wel haar leven redden”

Dit zijn slogans waarmee de bloedbank (Sanquin) ons wil overtuigen om ook bloed te doneren om anderen daar mee te helpen. Voor velen klinkt dit misschien als een nachtmerrie met naalden of iets wat alleen oudere mensen doen. Ik hoop dat ik daar vanuit mijn persoonlijke ervaring een ander licht op kan laten schijnen.

Mijn opa is in 2007 overleden en voor zijn laatste jaren kan ik mij vooral herinneren dat hij veel in het ziekenhuis lag en daar bloedtransfusies toegediend kreeg. Ik vond dit als 11-jarige heel apart; wie geeft er nu zijn/haar bloed weg aan een ander? In de jaren daarna begon ik na te denken over wat ik zelf zou kunnen doen en daarbij was de eerste stap om mij in te schrijven als donor, voor als ik er zelf niet meer zou zijn. Toch wilde ik ook al eerder iets doen om anderen op dit vlak te helpen. Bloeddoner mag je vanaf je 18e jaar worden en dat leek mij een goed plan. Een paar weken na mijn 18e verjaardag ging ik voor het eerst langs de bloedbank. Note: stel je hier geen ziekenhuisruimte van voor, maar juist een ruimte waar je met anderen mensen in nood helpt en waar je heerlijk verwend wordt met thee, sapjes, broodjes en koeken (goed pluspunt!).

In totaal ben je ongeveer een uurtje binnen en als vrouw mag je dit 3 keer per jaar doen en als man 4 keer (ligt aan de hoeveelheid bloed die we in ons lichaam hebben). Na 5 keer bloed te hebben gegeven werd mij gevraagd of ik plasmadonor wilde worden. Ik had geen idee wat dat was. Nu blijkt het dat voor veel donaties juist het plasma uit je bloed goed gebruikt kan worden en dat er te weinig mensen zijn die dit willen en kunnen geven. Ik dacht; als dat bij mij kan, doen we dat! Plasma maakt je lichaam veel sneller aan in vergelijking met het aanvullen van bloed. Daarom ga ik nu elke maand naar de bloedbank om daar ongeveer één uur aan een apparaat gekoppeld te worden die het plasma uit het bloed filtert. Gek idee? Ja, in het begin misschien wel. Maar als de verhalen die je om je heen hoort van de verplegers en mensen die er al jaren komen (sommigen hebben al honderden keren gedoneerd) weet je waar je het voor doet. Ik wil mensen met een fobie voor naalden of die niet tegen bloed kunnen niet overtuigen om ook bloeddoner te worden, maar ik denk dat er daarnaast nog veel meer mensen zijn die er niets van weten en hopelijk nu misschien denken; daar ga ik eens naar kijken!