Een eiland niet groter dan 7 voetbalvelden, waar naar schatting 160.000 mensen zijn overleden. dat zijn gemiddeld 2 doden per vierkante meter.

Op het eerste gezicht lijkt Poveglia op een privé eiland die in het bezit is van een rijke zakenman. Niets is minder waar. Het eiland kent een bizar duistere geschiedenis, die ver teruggaat in de tijd. We nemen een kijkje naar de laatste 500 jaar om de geschiedenis te ontrafelen.

Het eilandje heeft vroeger wel een belangrijke rol gespeeld. Venetië besloot rond het jaar 1423 forten te bouwen op vijf omliggende eilanden, zodat de toegang tot de stad gecontroleerd en beschermd kon worden. Omdat Venetië rond die tijd één van de belangrijkste handelssteden ter wereld was, vond er veel verkeer plaats van en naar Venetië. Dit had wel een duistere zijde: Ziektes, infecties en plagen arriveerden hier ook als eerste. Een dichtbevolkte stad als Venetië was dan ook een perfecte broedplaats.

Natuurlijk kwamen ze hier in Venetië achter en stelde strikte regels op het gebied van sanitaire wetten. Toen het eerste schip aankwam in Venetië met mensen aan boord die symptomen van de pest vertoonden, werden de slachtoffers direct gedumpt op Poveglia. Dit werd gedaan door zogenaamde ‘Pestmeesters’. Deze pestmeesters hadden als taak om mensen met symptomen op te sporen en de doden snel weg te werken.

Hierboven is een kopergravure van ‘Doctor Schnabel von Rome’ (Dokter Snavel uit Rome) te zien. In Venetië werd dezelfde kleding gedragen door de pestmeesters. De langwerpige snavels waren gevuld met verschillende kruiden om de ziekmakende lucht te filteren en de stank van de lijken te verbloemen.

Het maakte niet uit of je arm of rijk was, arbeider of aristocraat, jong of oud, als je symptomen had werd je verbannen naar het eiland. Dus toen de Zwarte Dood een derde van de bevolking van Europa wegvaagde, lag het complete eiland bezaaid met lijken, waartussen nog enkele levende, maar verdoemde, zieke volwassenen en kinderen ronddwaalden.

Wanneer het kon, werden massagraven gegraven waar mensen (soms nog levend) in werden gegooid om vervolgens in de brand te worden gestoken. Maar toen de aantallen te hoog werden, werden ze slechts gedumpt op het eiland, waarna de schepen snel wegvoeren. Er zijn in de laatste 500 jaar meerdere uitbraken van de pest geweest, hausarbeit schreiben lassen erfahrung maar tijdens de uitbraak van 1576 schijnen alleen al in Venetië 50.000 mensen overleden te zijn.

Ook in tijden dat er geen pestuitbraak was, bleef het eiland dezelfde rol vervullen. Ondanks dat ze in die tijd nog geen besef hadden van het concept bacteriën of virussen, wisten ze wel dat het isoleren van zieke mensen hielp tegen de verspreiding. Het woord ‘quarantaine’ kent dan ook zijn oorsprong hier, bij dit eiland. Het is een afgeleide van het woord ‘quaranta’ wat ‘veertig’ betekent. Als je veertig dagen lang (‘quaranta giorni’) op het eiland was geweest, zonder te sterven, werd je genezen verklaard en mocht je aan wal in Venetië.

De meeste uitbraken duurden maanden, soms jaren. Wanneer het kon keerden ze terug naar het eiland om de lijken te begraven in massagraven, die ook wel ‘plaagpitten’ werden genoemd. Er zijn al 4 van zulke plaagpitten op het eiland gevonden door archeologen.

Op de foto hierboven is zo’n massagraf te zien.

Er zijn door de jaren heen naar schatting 160.000 mensen op het eilandje gestorven. Het schijnt dat 25% en 50% van de grond uit as van verbrande en verkoolde lijken bestaat. Lokale vissers durven ook niet in de buurt van het eiland te komen, omdat ze dachten dat zij botten van hun voorvaderen in hun visnetten omhoog zouden kunnen trekken.

Het eiland heeft tot 1814 als quarantainegebied gediend. Daarna werd het gesloten en verlaten, maar daar hield het helaas niet mee op.

Na meer dan een eeuw vergeten te zijn, kreeg het in 1922 een nieuwe bestemming: bovenop de massagraven werd een psychiatrisch ziekenhuis gebouwd waar ze 46 jaar lang geesteszieke mensen hebben weggestopt.

De bestaande gebouwen werden gemoderniseerd en diverse vleugels werden er bijgebouwd. Het werd een permanent huis voor zij die niet gewenst waren in de maatschappij ghostwriter. Ver weg van de bewoonde wereld. Hoewel de plek op een bepaalde manier soms de uitstraling heeft van een zonnig resort, was de psychiatrische zorg voor ‘gekken’ in die tijd echter niet ver ontwikkeld. De dokter en zijn staf voerde allerlei horrorexperimenten op de patiënten uit, in pogingen te ontdekken waar hun ‘gekheid’ vandaan kwam. Na jaren van gruwelijke experimenten en martelingen pleegde de dokter zelfmoord door van de klokkentoren af te springen, omdat hij naar verluid continu de stemmen van de overleden mensen tegen hem hoorde schreeuwen Schlüsseldienst Berlin. Toch duurde het nog tot 1968 voordat het instituut werd gesloten.

Na 46 jaar kwam er eindelijk aan einde aan de gruwelijkheden. Sindsdien is het eiland verboden gebied verklaard. Volgens de overheid is het omdat alle overblijfselen nooit fatsoenlijk begraven zouden kunnen worden. Maar volgens de lokale vissers omdat het eiland vervloekt is. Desondanks sluipen zo nu en dan zogenaamde ‘Urban Explorers’ aan wal om door de ruïnes te dwalen en hun voetafdrukken in de vervloekte grond(/as) achter te laten. Als je de juiste persoon weet te vinden en de juiste prijs weet te bieden, kun je je er laten afzetten. Overdag, danwel ‘s nachts. Maar de meeste vissers komen er liever niet in de buurt en varen er met een grote boog omheen. Die geloven dat de plek vervloekt is en spreken van allerlei onverklaarbare gebeurtenissen en observaties die ze zelf of hun voorvaderen hebben waargenomen.

Maar tegenwoordig doet de Italiaanse overheid hard haar best om dergelijke claims te ontkennen en deze af te doen als bijgeloof. De Italiaanse overheid zit namelijk vuistdiep in de schulden sinds de crisis en wil het eiland graag verkopen aan een bedrijf of rijk persoon. En het is ze gelukt. In 2014 is het eiland verkocht aan een rijke Italiaanse zakenman. Luigi Brugnaro won met een bod van €513.000. Wat hij er mee gaat doen is nog steeds een raadsel. Na de verkoop is het ineens angstvallig stil rondom het eiland. Er nog niks gebeurd, niks gebouwd en niks ondernomen. Mij lijkt een pretpark met een horror thema à la Walibi Fright Nights wel een toepasselijk idee.

Mocht je nog geïnteresseerd zijn naar ervaringen van zogenaamde Urban Explorers, kijk dan naar de video hieronder.