Identiteit, we staan er soms niet bij stil maar toch is het overal om eens heen. Het maakt mensen in zekere zin uniek ten opzichte van anderen. Of je nou voor Feyenoord of Ajax bent of een Hagenees of een Limburger, identiteit is heel divers en iedereen interpreteert dat op een eigen manier. Voor een deel is dat een cultuurverschil, maar ook religie en taal zorgen ervoor dat de identiteit van de ene niet hetzelfde is als van de ander. Maar identiteit is ook heel dynamisch, en iets redelijk vanzelfsprekends zoals gaan studeren kan voor je identiteit al heel veel beteken.

Voor mezelf vind ik het niet heel lastig om te omschrijven wat ik als identiteit ervaar. Ik kom uit Limburg en ben geboren en getogen in Roermond in een semi-katholieke familie, alhoewel ik dat zelf niet ben. Wat taal betreft spreek ik zowel Nederlands als Limburgs, dat ligt er een beetje aan met wie ik spreek. Maar bovenal ben en voel ik me een Limburger, dus geen reserve-belg en al helemaal geen reserve-duitser. Het klinkt misschien alsof ik heel uitgesproken ben over wat identiteit voor mij betekent, maar ook dat is niet zo vanzelfsprekend.

Voordat ik ging studeren was ik helemaal niet zo uitgesproken wat betreft de dingen die ik hierboven noemde. In m’n middelbare schooltijd ervoer ik identiteit niet echt als iets wat je onderscheidde van anderen, omdat toen de meeste mensen om mij heen hetzelfde over hun identiteit dachten. We waren opgegroeid in een vergelijkbare omgeving, spraken zowel Limburgs als Nederlands spraken met een zachte g (de een net wat meer dan de ander) en waren ook allemaal ver verwijderd van alles wat randstad heette.

Maar toen ik ging studeren kwam ik eigenlijk pas op echt grote schaal in aanraking met mensen die er een iets andere cultuur of identiteit op nahielden, om te beginnen al met waar mensen vandaan kwamen. Van de fanatieke Rotterdammer tot de Brabo die ook zijn weg naar de randstad gevonden heeft, we zijn net zo goed allemaal Nederlanders maar toch net een beetje anders. Wat taal betreft was de omschakeling niet heel lastig, al moet ik mij nog wel eens inhouden om geen Limburgse uitspraken te gebruiken.

Iedereen ervaart denk ik wel een zekere vorm van identiteit, of het nou je afkomst is of het dialect wat je spreekt of zekere gewoontes die je er op nahoudt. Maar ergens kun je je afvragen of zoiets als een regionale identiteit zoals ik dat voor mezelf schetste, wel echt zo makkelijk te onderscheiden is. Anno 2017 is de wereld mede door het internet een heel stuk ‘kleiner’ geworden ten opzichte van 70 jaar terug waardoor de cultuur en identiteit van mensen veel dynamischer is geworden. In mijn geval brengt de ligging van Limburg in de grensregio ook wederzijdse invloeden vanuit België en Duitsland met zich mee, zo stelt het Sociaal Historisch Centrum Limburg (1Limburg, 7 mei 2017). Het enige wat volgens het centrum een onomstreden onderdeel is van de Limburgse identiteit en mensen zou binden, is dat “Veer gein Hollènjers zeen” (We zijn geen Hollanders). Misschien is dit ook wel zo, maar zoals ik eerder al zei is identiteit iets wat iedereen anders ervaart en interpreteert. Maar als jij iets ziet als je eigen identiteit ook al is het misschien niet zo duidelijk afgebakend als je zou denken, kan je het nog steeds belangrijk vinden en er ook trots op zijn.