Wederom een artikel over voetbal, mijn excuses aan de lezers die hier weinig mee hebben. Aan het begin van onze kerstvakantie kwam puur toevallig langs de finale van het wereldkampioenschap voor clubteams. Een toernooi wat onder voetballiefhebbers wel bekend is, maar niet echt een groot ding is. Ik had weinig te doen, dus ik besloot eens te gaan kijken. En het heeft me dus toch nog iets opgeleverd: inspiratie voor dit artikel. Want er waren allerlei opvallendheden aan deze wedstrijd tussen Liverpool FC en het Braziliaanse Flamengo.

De wedstrijd werd uitgezonden door de NPO op NPO2, normaal toch een zender die hoofdzakelijk is toegeschreven aan documentaires en programma’s van Omroep MAX. Dat de NPO überhaupt de moeite heeft genomen om de uitzendrechten van dit toernooi te kopen was voor mij al een verbazing, gezien volgens mij vrijwel niemand op de wedstrijden op dit toernooi zit te wachten. De finale, dus de wedstrijd die ik heb gezien, werd net als de rest van het toernooi gespeeld in Qatar in Doha. Voor ons dus een voorproefje voor het WK van 2022 dat ook in Qatar plaats zal vinden, omdat ‘het zo’n geweldig voetballand is’. Het stadion was gigantisch, maar nog gigantischer was de afstand tussen de tribunes en het veld. Dit maakte het trainersvak ongeveer zo groot als een pupillenveld, wat dus duidelijk maakt dat dit stadion totaal niet voor voetbal gebouwd is. Daarnaast vielen de enorme airco-kanonnen aan de rand van de tribunes op, die straks bij het WK nodig zijn om de hitte nog enigszins draaglijk te maken. De commentator wist te vertellen dat ze nu uit waren, wat vrij logisch is gezien het toernooi dus in de winter wordt gespeeld.

In het stadion waren ongeveer 5000 Liverpool supporters en 6 á 7000 Flamengo supporters aanwezig, wat op een totaal van 40.000 plekken nou niet echt denderend is. Desalniettemin was de sfeer fantastisch volgens commentator Jan Roelfs. De ‘wave’ die door het stadion ging verraadde duidelijk anders; wat mij betreft is een ‘wave’ het teken van neppe, gemaakte sfeer in een voetbalstadion, maar dit verder terzijde. Daarnaast had deze man had duidelijk alle feitjes over Flamengo opgezocht, waarschijnlijk met de gedachte dat vrijwel alle kijkers weinig van deze club wisten, en bleef deze feitjes tot vermoeienis toe oplepelen. Ook greep hij alles aan om te doen alsof het een goede wedstrijd was (dat was het niet, maar daarover zo meer) en bleef hij de omstandigheden en faciliteiten de hemel in prijzen. De grasmat was heel goed, het was een prachtig stadion en zelfs de geluidsinstallatie kreeg een compliment. Ondertussen zaten de stewards bijzonder comfortabel en verveeld op witte tuinstoelen naar het publiek te kijken.

De sponsors tijdens de wedstrijd waren ook wat opmerkelijk, met in de hoofdrol ‘Alibaba Cloud’. Dit is, zoals de naam al doet vermoeden, een cloudservice voor bestanden, maar dan van het Chinese bedrijf Alibaba, bekend van alle pleuriszooi die veel mensen daar bestellen voor prijzen die eigenlijk helemaal niet kunnen. Persoonlijk is dit denk ik het laatste bedrijf waar ik mijn bestanden op zou willen slaan, maar gezien hoeveel reclame ze maakten tijdens de wedstrijd denken zij zelf toch mensen hiertoe te kunnen overtuigen. Ook de FIFA zelf kwam zelf op de borden voorbij met hun tenenkrommende campagne ‘Living Football’, met onder meer #livingdiversity daaraan gekoppeld. Gezien het moreel kompas van de FIFA zelf totaal niet gepast, maar we zijn niet anders van ze gewend.

Tot nu toe gaat het alleen nog maar over randzaken. Dat kwam omdat het voetbal zelf niet om aan te gluren was. De Qatarese scheids hielp hierbij ook niet mee, die overigens over het veld paradeerde alsof hij de beste scheidsrechter was die deze wereld ooit gekend heeft. Je hoopt als je naar een Braziliaanse ploeg gaat kijken op een temperamentvolle wedstrijd met harde overtredingen (althans, daar hoopte ik op). In de praktijk viel dat gruwelijk tegen: de gelouterde Europese coach Jorge Jesus liet zijn ploeg (met hoofdzakelijk uitgerangeerde Brazilianen die in hun hoogtijdagen in Europa speelden) op een voorspelbare en ietwat suffe Europese manier spelen. De eerder genoemde scheidsrechter floot alsnog alles af, dus er was ook niet echt ruimte voor temperament. Het grote Liverpool bracht ook bar weinig, ondanks de opstelling gevuld met sterren als ‘’onze’’ Virgil van Dijk, Mohamed Salah, Sadio Mané en Roberto Firmino. Een bijzonder dubieus VAR moment zorgde ervoor dat het zelfs verlengen werd. In de verlenging werd de wedstrijd beslist door notabene de Braziliaan Firmino, die dit zelf zo bijzonder vond dat hij zijn shirt besloot uit te trekken. Hij verklaarde later dat het voor hem belangrijk was als Braziliaan en hij altijd had gedroomd van dit moment. Als ik toch profvoetballer was zou ik nou niet dromen van een matige wedstrijd in een nietszeggend toernooi in Qatar, maar dat zal wel aan mij liggen.