Het was een paar weken geleden. Het is woensdagavond en dus zit ik met een groep van ca. 10 internationale vrienden te genieten van hamburgers tijdens Burger Night in onze welbekende Irish pub. De TV’s staan aan, er is zoals altijd basketbal te zien. Oklahoma City Thunder gaat straks spelen tegen Utah Jazz, sommige studenten die wij kennen zijn naar de wedstrijd toegegaan. De sfeer is gezellig, totdat wij plots zien dat de wedstrijd vlak voor het startsignaal wordt afgeblazen i.v.m. Corona. Een van de spelers van Utah Jazz blijkt positief te zijn getest. Op een andere TV is het ‘breaking news’, Trump kondigt een inreisverbod aan voor de Europese Schengenlanden. In de Irish pub kijken we elkaar verbaasd aan, wat gaat dit betekenen? Sommigen zouden familie op bezoek krijgen voor Spring Break (16-03 t/m 22-03). Ik heb medelijden met ze, maar ik maak mij nog niet zo zorgen; ik krijg pas bezoek in mei, dan is dit allang weer voorbij… Toch?

Stress, paniek & chaos
Het gaat hard, Europa neemt steeds strengere maatregelen. Italië en Spanje doen het met name slecht en gaan in (gedeeltelijke) lockdown. Spring Break nadert steeds meer en ook de universiteit hier legt meer regels op. De 14 dagen na Spring Break worden online gedaan, om zo de mensen die Corona oplopen tijdens hun vakantie eruit te kunnen halen. Langzaam aan beginnen mensen onzekerder te worden over het blijven hier. Blijven het wel slechts 14 dagen online les, of gaat het hele semester zo worden? Onzekerheid vreet aan de mensen hier en in onze groepsapp van de internationale studenten aan OU wordt dit extra gevoed. Iedereen gooit argumenten heen en weer waarom wel of niet te blijven. Ik vraag mij af, dit is toch je eigen keuze? Ik stuur een appje dat je niet andere mensen moet zitten opjutten, maar zelf moet afvragen wat voor jou het beste is. Mijn berichtje wordt geprezen, maar het kwaad lijkt al geschied. Terwijl de een naar Cancun of Puerto Rico vertrekt voor Spring Break, besluiten anderen hun reis te annuleren. Mensen zijn bang om vast te komen te zitten in het buitenland of juist hier in Amerika en zo niet meer terug te kunnen gaan naar hun eigen land. Ik maak mij nog steeds geen zorgen, het is inmiddels zondag 15 maart en vandaag vlieg ik naar Miami voor Spring Break. Eventjes weg van alle zorgen, ik heb er zin in!

Zon, zee en strand
De weersvoorspellingen zijn prachtig, elke dag tegen de 30 graden Celsius aan! Koffer vol met T-shirts en korte broeken, laat maar komen! We komen aan op het vliegveld van Fort Lauderdale, halen onze huurauto op en gaan meteen naar het strand van Hollywood. Het is er niet bepaald rustig, maar goed er gelden hier dan ook nog geen maatregelen met betrekking tot Corona. We twijfelen nog over hoelang we voor het parkeren betalen, maar een agent vertelt ons dat we hier niet te veel zorgen om moeten maken, het strand gaat namelijk later vandaag sluiten. We besluiten om dan nog maar snel een duik te wagen en van het strand te genieten, een paar uur later worden alle badgasten verzocht het strand te verlaten, het gaat dicht. Wij vertrekken naar onze Airbnb, gevestigd in een appartementencomplex met een zwembad! Vanaf de 12^e verdieping hebben we een prachtig uitzicht over Little Havana, de wijk waarin we verblijven.

We houden de nieuwsontwikkelingen scherp in de gaten, waar kunnen we nog heen gaan in Miami? South Beach gaat dicht en ook een avondklok wordt ingesteld in het uitgaansgedeelte. Hoewel ik wel van een drankje houd, ben ik daarvoor toch niet naar Miami gekomen, als ze maar van de Everglades afblijven. De volgende dag scheuren wij naar de Everglades, voordat iemand besluit dat dat ook dicht moet. Het bezoekerscentrum is gesloten, maar het park is nog wel open. Je afstand houden van andere mensen is niet zo heel lastig, er zijn maar weinig mensen op de been. Ik voel mij als een kind in de snoepwinkel, ik vind werkelijk alles helemaal fantastisch. Ik loop voorop en speur met mijn ogen in het rond voor wilde dieren. Als ik dan weer eens een alligator/krokodil (weet ik veel wat het verschil is) of schildpad zag, begon ik hysterisch te springen, te wijzen en te roepen: “LOOK LOOK LOOK! There is a … right there!” Het zal vast enigszins vermoeiend zijn geweest voor mijn reisgenootjes.

De volgende dag besluiten we naar de Keys van Florida te gaan. De toeristische plekken, met name in Key West, zijn gesloten, maar we willen toch de Keys met onze eigen ogen kunnen zien. Na een lange trip over eilandjes en bruggen besluiten ergens halverwege te stoppen om te kunnen genieten van de omgeving, Key Bahia Honda om precies te zijn. We relaxen even bij een strandje en kiezen een rustig plekje uit, niet heel lastig om afstand te houden met andere mensen. We zetten onze reis voort naar Key West, het laatste van alle eilanden. Stranden zijn er gesloten, dus we besluiten om door Old Town te lopen. Een fantastische architectuur maakte de reis er zeker niet minder op.

Ondertussen is het effect van Corona steeds merkbaarder. South Beach is volledig gesloten en ook op de Keys worden alle stranden gesloten, zo merken wij als wij daar twee dagen later naar terugkeerden. We doen nog een bezoekje aan Shark Valley en Cypress National Park (het noordelijke gedeelte van de Everglades). We worden nog getrakteerd op moederalligators met hun baby-alligators, een slang en een flinke bijtschildpad die zijn best maar blijft doen om die ene vis te pakken (maar hij blijft falen). Op zondag is de pret weer voorbij en keren we weer terug naar de campus, die inmiddels in een spookstad is verandert. Sociale isolatie is dan ook niet heel lastig meer.

Dag vriendjes & vriendinnetjes
Ik wilde mij even nergens om zorgen maken in Miami, maar er was simpelweg geen ontkomen aan. Steeds meer mensen besloten om de campus te verlaten, inclusief vrijwel iedereen met wie ik omging. Mijn reisgenootjes zal ik ook deze week moeten uitzwaaien terwijl zij teruggaan naar Europa. De meiden van mijn eet-en-roddel groep zijn allemaal vertrokken, er zijn nog maar weinig mensen die ik wel ken. Ik wil gewoon nog niet toegeven dat dit hele avontuur voorbij is. Ik merk weer eens hoe eigenwijs ik kan zijn, maar ik wil nog steeds niet een reden zien waarom ik naar huis zou moeten vertrekken. Dan kom ik thuis, en dan? In Nederland geldt nu toch dat je vrijwel niks kan gaan doen, hier in Amerika zit ik nog wel prima. Met die gedachten in mijn hoofd blijf ik volhouden, al word ik zo ‘the last man standing’, ik wil blijven volhouden dat ik hier nog dingen kan beleven, ervaringen kan opdoen. Eerst maar even kijken hoe de rest van deze week verloopt en dan zie ik wel weer wat ik doe. Eigenwijs ben ik hè?