Lieve lezers, voor de weken dat wij op Buitex zouden zijn, vroegen wij onze zusterverenigingen een stukje over hun buitenlandse avonturen te schrijven. In de weken dat de Buitex zou zijn heeft de Buitexcommissie geprobeerd om ons alsnog mee te nemen op reis. De verhalen van de andere verenigingen willen we jullie echter niet onthouden, dus daarom vandaag het verhaal van Sarphati, de studievereniging van Sociale Geografie en Planologie uit Amsterdam. Veel leesplezier!

Lieve V.U.G.S.-ers,

Net als alle andere studenten zitten jullie Sociale Geografie en Planologie zusjes uit Amsterdam ook thuis op de bank niks te doen. Geen feestjes, congressen, borrels of andere leuke activiteiten. We hoeven dan ook niet met FOMO thuis te te zitten. Als dit alles voorbij is kunnen we namelijk gewoon weer terrasjes pakken of een beetje dom zuipen bij elkaar thuis. Toch ervaar ik zelf nu wel een soort van FOMO, een gemis van een unieke ervaring die nooit zal kunnen worden ingehaald. Iets wat wij volgens mij delen met met jullie. Onze leuke, unieke, gezellige, toffe reizen die niet door gaan. V.U.G.S., Sarphati, en alle andere Geografie (en Planologie) studieverengingen hebben één ding met elkaar gemeen; de vele tripjes naar exotische (of soms iets minder exotisch) bestemmingen. Je neemt hiervoor een redelijk grote groep studenten, bij onze drie maartreizen zijn dat groepen van 30, terwijl bij de wintersport of het oktoberweekend er 50 man mee gaat. Het leuke is dat dit altijd een vrij diverse groep is. Het meest onschuldige deel van deze groep zijn de eerstejaars. Zij weten nog niet zo goed wat alles inhoudt en hoe zij in de groep liggen. Sommigen zullen lief blijven, terwijl anderen zich zullen ontpoppen toch echte studenten en, al zuipend, al in de bus sneuvelen. Daarnaast heb je ook de groep niet hele actieve ouderejaars. Zij zijn ooit lid geworden voor de boekenverkoop, maar zagen dat de vereniging een reis ging organiseren naar een coole bestemming waar ze anders nooit zouden komen. Zij weten niet waar ze in terecht komen. Sommigen zullen zich ontpoppen tot een bloeiend actief lid, terwijl anderen het liefst niks meer te maken hebben met die randdebielen. Dat komt door de laatste groep. Je kent ze wel, zij maken vaak de meerderheid uit bij zo’n reis. Een groep waar ik tot behoor, en hopelijk ook velen van jullie die dit lezen; de hardcore oudgedienden. Die gaan mee om te zuipen en om te rellen. Zij hopen dat er in de bus of het vliegtuig al escalatie plaatsvindt. Het gaat ze niet om de bestemming, maar om de geweldige ervaring om met een grote groep gelijkgestemden een of ander budget-oord eens goed op zijn kop te zetten.

Mijn eerste Sarphati-reis dat dit gebeurde kan ik mij nog goed herinneren, wintersport in Fügen. Ik was zo’n onschuldige eerstejaars. Al snel escaleerde het. Iemand reed met een winkelwagentje van de trap af, men klom op het platte dak naast de eetzaal en in die eetzaal sneuvelde een uitklap picknicktafel. De toon was gezet. Mijn volgende reis was naar de Baltische staten. Daar hebben we in Riga tot 6 uur ’s ochtends ge-karaoke-t (hoe schrijf je dat?) en in Tallinn heeft iemand een muurtje in het KGB museum gesloopt (al ging dat niet expres). In Dortmund mocht iemand zijn eigen kebab snijden tijdens de after, en op reis in Turkije zijn we na het wildplassen gevlucht voor de politie (en godzijdank lukte het ons alle vijf om het hostel te bereiken, anders had Erdogan een Sarphatiaan in de cel gehad). In Hamburg hebben mensen tot 8 uur ’s ochtends staan dansen op een vismarkt (geen zorgen, de locals deden dit ook. Dat er al gezinnen met kinderen boodschappen aan het doen waren gaf een interessante vibe aan het geheel). In Risoul stak iemand vuurwerk af op de gang van het appartementencomplex. In Georgië raakte iemand de weg naar het hostel kwijt, en was hij uren weg. Later bleek dat hij letterlijk voor de deur stond. In Zuid-Afrika kon je de hele avond cocktails drinken voor 10 euro en was de politie omkoopbaar voor 20 euro, zodat we geen boete kregen omdat we met vier man achterin een auto zaten waar eigenlijk maar plek voor drie is. Enfin, jullie kennen het wel.

Helaas zullen we dit jaar geen gekke dingen mee maken op deze te gekke reizen. Bij Sarphati niet, bij V.U.G.S. niet, en alle andere studenten in Nederland (en daarbuiten) niet. Erg jammer, maar helaas kunnen we er niks aan doen. Dit is een unieke situatie, eentje die hopelijk nooit meer terug komt. Misschien dat deze coronacrisis onze eigen unieke ervaring is van dit jaar. Want laten we eerlijk zijn, net als over onze reizen zullen we het ook nog jaren over de coronacrisis hebben. Tot aan ons graf zullen we nooit meer normaal een ijskoud coronabiertje op het strand kunnen drinken zonder onze kinderen en kleinkinderen te vervelen met verhalen over dat vervloekte jaar 2020. Dus lieve medestudenten, laten we hopen dat we dit nooit meer mee hoeven te maken en dat we allemaal gezond blijven, zodat we gauw even met z’n allen weer kunnen genieten van die ijskoude corona op het strand.

Xxxjes van jullie grachtengordel zusjes van Sarphati